To Mevrouw, With Love - A Teacher and Student Story

Ooit verliefd geworden op een leraar, alleen om de hoop te verliezen? Hier is een lief verhaal over een leraar en studentenromance die twee levens ten goede is veranderd. Van Dave Rowland

Het was 1999.

Ik studeerde voor mijn Masters diploma, wachtte af om te studeren, gooide mijn mantel en mijn hoed zo hoog als ik kon, en ga op de groenere weiden die iedereen te wachten stond die durfde te dromen.

Mijn dromen en mijn universiteit

Ik had zeker mijn dromen. Ik wilde het groot maken in de echte wereld.

Ik wilde een business consultant of een VP zijn of zoiets.

Op de een of andere manier voelde de gedachte om rond te lopen in piepende schone pakken en stevige handdrukken vast te houden de perfecte manier om mijn leven te leiden.

Mijn vrienden wilden gewoon afstuderen, en eerlijk gezegd ook ik.

De professoren waren niet zo blij om me op een gemakkelijke manier naar mijn dromen te laten reiken.

Mijn vrienden en ik waren allemaal knullen, of we deden het tenminste, telkens als een stel meisjes ons passeerden door het basketbalveld. En als er niemand in de buurt was, gingen we naar de slaapzaal of naar een favoriete hoek op de campus.

Elke ochtend begon op dezelfde manier voor mij en mijn roomies.

We moesten alarmen instellen in onze mobiele telefoons in de snooze-modus, het alarm in tien verschillende klokken zetten en deze verbergen op plaatsen die we gewoon niet zouden kunnen bereiken zonder onze ogen wijd open te doen. Hoe vervelend het ook kon zijn, het effect was goed.

Onze ochtenden begonnen met een stroom scheldwoorden, gevolgd door het geluid van beukende klokken, maar we deden het goed om door de deuren te scharrelen voordat de professor het binnen deed.

Een late start en een geweldige dag

Op een dinsdagmorgen was ik laat. Ik worstelde in mijn klomp kleren en gooide iets over mezelf en rende naar buiten, terwijl ik nadacht over het ongrijpbare perfecte excuus om te brabbelen terwijl ik door de deuren van de klas stapte..

Ik rende half en reed half naar de juiste klas en ging bij de deur staan. Ik hield vast aan mijn hechtingen en wachtte op de vertrouwde irritante stem die me uit de klas zou schoppen terwijl ik al buiten was. De ironie van het onderwijs.

Maar het kwam niet. Ik keek op en zag een dame in de buurt van het brede schoolbord. Nou, ze was niet bepaald een dame als zodanig, omdat ze er zo jong uitzag als elke andere student in de klas. Het had een presentatie kunnen zijn. Maar de studenten maakten aantekeningen en dat gebeurt zeker niet in presentaties.

Ik keek haar aan en wachtte, zich afvragend hoe ik haar moest aanspreken. Ik hoefde niets te zeggen, omdat ze alleen maar naar me glimlachte en haar ogen zeiden me om naar binnen te gaan. Ik stond daar maar een paar seconden.

Haar ogen waren zo mooi. Ik trok mezelf weer bij elkaar en liep naar mijn stoel ergens achterin de klas. Ik stootte mijn vrienden aan en vroeg hen wie ze was. Ze waren te gebiologeerd door haar om zelfs te beseffen dat ik er was.

Uiteindelijk, nadat ik had gecommuniceerd op een manier die een vierjarige begrijpt, heb ik leren kennen dat ze een assistent-leraar of een vervanger was die de theorielessen van het eerste uur voor drie weken moest volgen. Ze was blijkbaar in een programma voor bedrijfsontwikkeling, waar ze presentaties en seminars moest geven voor een bepaald aantal uren om in aanmerking te komen om haar wat dan ook te voltooien. Ik kon niet begrijpen wat mijn vrienden toch zeiden.

Ik hou van mijn klas!

Ik staarde alleen maar naar die mooie ogen, dezelfde die zo gedefinieerd waren en zo. Zowat alles over haar accentueerde al het andere in haar. Ze was prachtig en het was niet alleen ik, maar iedereen in de kamer had moeite om hun ogen van haar af te houden.

Naar haar kijken was als het kijken naar een tenniswedstrijd. Alle ogen bewogen zich van links naar rechts en van rechts naar links, elke keer dat ze over het bord liep. Ik kwam erachter dat haar naam Sophie was.

Wauw ... die naam smolt in mijn mond elke keer als ik het herhaalde, net als suikerspin. Sophie ... Sophie ... Sophie ... En toch, zelfs de zoete misselijkheid van de overdosis suikerspin kon me er niet van weerhouden om haar naam keer op keer te herhalen.

Naarmate de dagen verstreken, had ik het alarm echt niet nodig om op te staan. En ik zat in de klas, een goede tien minuten voordat ze zelfs binnenliep. Ik probeerde me vast te houden aan de voorste bank in haar klas, en ik staarde haar alleen maar aan. Er waren er te veel van ons, en ze kon niemand echt in het bijzonder staren terwijl ze iets uitlegde waar ik niet naar luisterde.

Ik wilde alleen maar zien hoe haar lippen trilden toen ze een paar woorden zei. Naar haar kijken was als het kijken naar een romantische Franse film. Ik kon niet echt krijgen wat ze zei, maar ik luisterde graag naar de manier waarop ze klonk. Ik probeerde oogcontact te maken met haar en in dat zeldzame geval dat het gebeurde, bleef het een paar seconden hangen en verdween toen.

De blik zou bijna altijd volgen met een glimlach die haar mooie tanden liet zien, zo perfect en zo goed geplaatst. Ik nam haar na de klas in en chatte een tijdje onder het voorwendsel iets te begrijpen. We praatten bijna overal over. En zolang ik haar er niet aan herinnerde dat ik de hele tijd verliefd op haar was, ging het allemaal prima. Haar gebruikelijke glimlachende antwoord op zowat elke verklaring van mij die de woorden had: "... je ziet er goed uit vandaag ..." ?? of "Ik wou dat je vandaag zou lunchen ..." ?? was een "Laat me je nu niet slaan met een stok. Denk eraan, ik ben nog steeds je professor, jij! "??

Haar verliezen voordat ze met haar uitgaat

Als zij een andere student was, wist ik dat ik op mijn knie zou zijn gevallen en mijn eeuwige liefde voor altijd tot haar zou hebben uitgeroepen. Hoewel ze rond mijn leeftijd was, was ze nog steeds mijn 'leraar'.

Maar het deed er niet toe, ik wist dat drie weken later, als ze klaar is met het volgen van lessen, we vrienden zouden zijn. Maar helaas, net als al het andere, op een vroege ochtend, heeft ze de klas niet gehaald. Onze regelmatige slob van een professor had zijn taken hervat en ons werd verteld dat Sophie onmiddellijk moest vertrekken vanwege enkele persoonlijke verplichtingen. En dat gebeurde een week voordat ze zou vertrekken. Ik kon haar nummer niet eens krijgen!

Ga verder met mijn deprimerend leven

Het leven was eerst deprimerend, maar na een maand of twee overrompelde de high in de hoop haar te zien, en het dieptepunt dat volgde elke keer dat ze niet opdook overweldigde mij, en ik sloeg terug naar mijn eerdere routine van verschillende wekkers en het beekje van ochtendvloeken.

De lessen werden nog vervelender, omdat de gedachte aan een dikke lelijke slob van een professor die die lessen volgde ter vervanging van de mooie Sophie, afstotelijk was. Ze was nog steeds het onderwerp van gesprekken gedurende vele lunchuren. We hebben rondgevraagd om te zien of we binnenverhalen over haar konden krijgen, of hopelijk haar telefoonnummer. Maar we hadden geen geluk. De volgende semesters gingen voorbij in een slakkengang en uiteindelijk zijn we afgestudeerd.

Ik vergat alles over de populairste 'professor' die ik ooit in mijn leven heb gezien. Sophie werd iets uit het verleden en ik ging verder.

Het leven gaf me een deel van de ups en downs. Ik werd verliefd en duurde amper. Op de een of andere manier konden de meeste vrouwen met wie ik gedateerd was nooit mijn passie begrijpen om een ​​stempel op het leven te drukken. Ze dachten gewoon dat ik niet bij hen wilde zijn omdat ik niet elk uur met hen uitgaf. Ik kon er niets aan doen, want ik heb gedroomd om mijn leven lang groot te worden en ik kon gewoon geen reden zien om mijn leven te veranderen, omdat een vrouw wilde dat ik negen voor vijf werkte en samen met haar films zou kijken dag!

Ik heb mijn droom bereikt

Ik kwam bij een bedrijf als een leerling. De kansen liepen allemaal op hun plaats. Ik was in een organisatie waar ik altijd al had willen zijn.

Langzaam begon ik de ladder te beklimmen, met verschillende presentaties en winnende pitches. De jaren vlogen voorbij en ik bleef bij wie ik wilde zijn. In het jaar 2008 werd mij gevraagd om Senior VP of Operations te zijn. Ik was vrij jong voor mijn referenties en kwam sneller naar plaatsen dan de meeste anderen. Ik was geroepen om grote pitches te maken en ik stond erom bekend ze op mijn manier te trekken.

In hetzelfde jaar als mijn promotie werd mij gevraagd om een ​​zakelijk voorstel te doen aan een andere rivaliserende organisatie.

De details doen er eigenlijk niet toe. Op de ochtend van de bijeenkomst doorliep ik alles wat ik moest doen in mijn gedachten. Ik was klaar om hun marketinghoofd weg te blazen en mijn punt over te brengen.

Ik bereikte de lobby van het kantoor. Ik liep naar de receptioniste en vroeg om Mrs Myers te ontmoeten. "Miss Myers ..." ?? de receptioniste corrigeerde me met een glimlach. Ik glimlachte terug en vroeg me af waarom hun VP niet getrouwd was. Te druk voor een liefdesleven, of misschien is ze te lelijk.

Ik ging op de bank zitten en wachtte terwijl ik een paar centimeter dieper zonk. En toen pakte ik mijn tablet op en begon ik door mijn voorstel te bladeren. Het was een paar minuten voordat ik haar hoorde.

Mevrouw Myers ontmoeten

"Dhr. Rowland ... Hallo! "?? Ik zag een hand uitstrekken en ik greep hem meteen voordat ik haar gezicht zag. Bedrijfsethiek had me genoeg geleerd om te weten dat een handdruk nooit uitgesteld mag worden.

Ik keek op en had nauwelijks de woorden "Hallo mevrouw Mye ... rs ..." toen ik de mooiste glimlach en een paar ogen zag die me terug in een ander leven trokken. Een leven dat ik voor het laatst had meegemaakt bijna tien jaar geleden. De intense stroom van emoties trof me en ik was gevoelloos. Ze keek me enigszins verrast aan.

"Is er iets mis, meneer Rowland?" ?? zij vroeg.

"Nee, nee echt ... Het spijt me dat Soph ... ik bedoel, mevrouw Myers. Mijn gedachten waren gewoon in het midden van iets! "?? Ik maakte een gejammer.

Ze vroeg me haar in haar hut te volgen. Ik volgde haar dromerig, mijn gedachten haastten zich en wervelden met verschillende gesprekken en gedachten. Ik kon het niet geloven, dezelfde 'professor' die me leerde was hier, voor mijn eigen ogen. Ik had gehoopt dat deze dag zou komen, maar ik heb me nooit gerealiseerd dat die ooit zou kunnen uitkomen.

Ik begon te glimlachen toen een andere gedachte me opviel. Ze wist echt niet wie ik was, dezelfde man die kwijlend zat te kijken terwijl ze haar elke ochtend twee weken gadesloeg, voordat ze uit mijn leven verdween..

De gelukkige introducties maken

We gingen zitten en ik keek haar alleen maar aan. Ik had bijna tien jaar gewacht om haar weer te zien. Ik wilde niet over het voorstel praten. Het zou toch geen verschil hebben gemaakt. Ik had niet gedacht dat ik nu iets anders kon doen dan grommen of mompelen. Ik was volkomen sprakeloos! Ze keek me ook aan.

'Heb ik eerder ontmoet, meneer Rowland, het voelt alsof ik je ergens heb gezien.' ??

Ik morste een beetje koffie over mezelf en sputterde: "Het spijt me, denk je dat ...?" ??

"Ik weet het niet helemaal zeker, maar je lijkt bekend," ?? zei ze, hoewel het bijna was alsof ze tegen zichzelf praatte. Ik grijnsde naar haar. Ik was behoorlijk overweldigd door het feit dat ze zich na zo'n lange tijd mijn gezicht kon herinneren. Het was, goed, vleiend!

Ik keek haar recht in de ogen en vroeg haar: "Zou je verrast zijn als ik je vertelde dat we elkaar kenden, Sophie?" ??

Ze was verrast toen ze me hoorde bellen bij haar voornaam, "How do you ..." ?? zij begon. "Laten we maar zeggen dat we elkaar kenden uit een educatieve wereld. Maar je was in mijn bestaan ​​voor een uur per dag, gedurende twee weken, en toen ben je verdwenen! "??

"Dave ..." ?? ze hapte naar adem. Ik grijnsde gewoon en zei: "Je weet niet hoe blij ik ben je te zien, Sophie." ?? Ze begon alleen maar te lachen in hysterisch giechelen. "Dave, kijk naar jou! Allemaal verkleed. En jij was zo'n idioot. Oh mijn god… "??

We begonnen allebei te lachen en ze liep over de tafel en omhelsde me. En ik omhelsde haar. "Het is goed om jou ook te zien", voegde Sophie na een paar seconden stilte toe.

"Wow, ik geloof niet dat mijn universiteitsliefde me net omhelsde!" ?? Ik zei haar met een ondeugende glimlach.

Ze sloeg mijn ribben naar voren terwijl ze zei: "Dat zou betekenen: ik ben blij je te zien, jij pest!" ??

"Het draait allemaal om hoe ik het neem, is het niet? Hoe dan ook, het is veel beter dan bedreigd te worden met een stok! "?? Ik schoot terug in de scherts.

We zaten daar een tijdje te praten en te lachen. Ik vertelde haar hoe ik werd wie ik was, en ze legde uit waarom ze haastig het onderwijs moest verlaten. We hebben alles ingepakt dat we over elkaar wilden weten. Het enige probleem was dat we nog steeds niet één woord hadden gezegd over onze samenwerking. Ik vertelde haar dat we elkaar tijdens het diner konden ontmoeten en over het voorstel konden praten.

"Val je op mij, meneer Rowland?" ?? vroeg ze mij hoffelijk.

Ik lachte en hield haar handen vast, "Natuurlijk, mevrouw Myers, maar weet je, je zou me altijd Dave kunnen noemen." ??

Een leraar en studentenromance verder nemen

We ontmoetten elkaar tijdens het avondeten, maar we spraken niet over werk. We ontmoetten elkaar de volgende ochtend en brachten de lunch samen door, en uiteindelijk tegen de derde dag slaagden we erin om iets uit te werken dat onze beide bedrijven gelukkig zou houden..

Onze bazen waren blij met de uitkomst van onze ontmoeting, maar Sophie en ik waren de gelukkigste.

Een maand later begonnen we met daten en waren we zo verliefd. Ik voelde me het gelukkigst toen ik bij haar in de buurt was, en zij zei hetzelfde toen ik haar ernaar vroeg.

Het is vier jaar geleden sinds we elkaar in haar kantoor ontmoetten. En slechts drie maanden geleden deed ik waar ik altijd van gedroomd heb. Ik ging op één knie zitten en stelde Sophie voor.

Het was allemaal zo perfect. En we delen nog steeds een perfecte relatie.

Er zijn nog steeds de oneven exemplaren wanneer ze om me heen baant, maar ik vind het prima. Ik bedoel, echt, is het niet een veel betere optie om mijn verloofde baas te laten zijn in plaats van een oogje te hebben op een universiteitsleraar die dreigt me met een stok te slaan??!

Dave en Sophie zijn echt verliefd en gelukkig in elkaars armen. Maar ze kunnen het toch niet laten om zich af te vragen wat de kansen waren om elkaar een decennium later te ontmoeten! Noem het toeval, of moeten we het lot noemen?!