Trendy beledigingen is mager Shaming de nieuwe Fat Shaming?

Skinny shaming is niet beter dan vette shaming, alleen maar acceptabeler. Wat als ik ermee akkoord ga om mijn maat te zijn, en jij de jouwe, en we stoppen met het beoordelen van elkaar?

Wie lachte er niet een beetje voor de eerste keer dat ze die rij van Megan Trainor hoorden over magere meisjes "gewoon plagend, ik weet dat je denkt dat je dik bent"? We kennen allemaal die magere teef die zich druk maakt over hoe ze eruit ziet, maar waarom geven we erom? Waarom is het volstrekt onaanvaardbaar om iemand dik te noemen, maar iemand vertellen dat ze mager zijn en dat op een denigrerende manier betekenen is volledig acceptabel?

Ik veronderstel dat het moeilijkst te verkrijgen is in een maatschappij om het meest benijd te maken. Als iedereen van nature mager was, zou het wenselijk zijn om mollig te zijn.

In de afgelopen jaren is er een nieuwe trend om vrouwen van alle groottes te accepteren voor wie ze zijn. Godzijdank is er een terugslag geweest van de afgelopen decennia, waar de media foto's van onbereikbare vormen heeft geschilderd voor zowel jonge als oude vrouwen in een poging te dicteren hoe vrouwen eruit zouden moeten zien. Ik ben vooreerst dankbaar dat we allemaal de maat kunnen hebben die we willen zonder vergelding of angst ... of kunnen we?

Toen ik te zwaar was, kreeg ik te horen dat ik moest afvallen. Toen ik dat deed, kreeg ik te horen dat ik te dun was. Dus wat is het ideale gewicht? Ik ben dik en ik ben mager geweest en ik zal je zeggen dat waar je ook bent, er iemand is die klaar is om je te vertellen dat je er niet zou moeten zijn. Het is bijna onmogelijk om de perfecte maat te hebben, en wanneer je dat bent, ben je niet langer alles behalve een maat. Wat bedoel ik daarmee? Wanneer je fit bent en het lichaam hebt dat iedereen wil, willen vrouwen niet bij je in de buurt zijn of kunnen ze zichzelf niet helpen, maar commentaar geven over je vorm.

Wat is magere shaming?

Skinny shaming is een nieuwe trend waarbij vrouwen die als 'te mager' worden beschouwd, worden opgeroepen en worden vastgehouden als de belichaming van zelfdougerend, ongezond of gewoon iemand met een afkeer. Recente berichten van vrouwen die zijn afgevallen en zichzelf op sociale-mediasites hebben geplaatst, hebben lelijke reacties en campagnes tegengekomen als nooit tevoren in de geschiedenis.

Beroemdheden vullen tabloidpagina's naast labels als 'anorexia' of 'bijna dood'. Je kunt niet alleen niet te zwaar zijn, maar je kunt ook niet te dun zijn. Skinny shaming is het nieuwe "in" ding. Je kunt beter niet te veel wegen als je in de schijnwerpers staat, maar in hetzelfde opzicht kun je beter niet te dun zijn.

Het begin van magere shaming

De jaren zeventig bracht modellen met zich mee zoals Twiggy-wafer thin, poker-straight heupen, en bijpassend haar was alles wat in modetijdschriften werd gepost. De prepuberale en uitgemergelde looks waren de nieuwe jaloezie in de wereld van de high fashion, waardoor de gewelfde schoonheden zo "gisteren" zijn. Dat bleef zo ​​lang als ik er was. De jaren tachtig waren niet anders, met Kate Moss als voorman dat je nooit te dun of te rijk kon zijn.

Opgroeien in een dunne samenleving was ellendig voor degenen onder ons die enigszins zwaargebouwd waren geboren of die moeite hadden om babyvet kwijt te raken. Het fokken van een geslacht van onzekere vrouwen die doortrokken waren van schuldgevoelens over te groot worden, boulimia en anorexia, begon een epidemie te worden.

In de jaren negentig was er een verschuiving in het ideale lichaamsbeeld. Niet langer wilden vrouwen eruit zien alsof ze elk moment konden bezwijken van ondervoeding. Het ging over het raken van de sportschool en fit worden. Jennifer Anniston en Courtney Cox begonnen hun rondingen te verliezen en werden de idealisering van hoe heet eruit ziet. Strakke lichamen met veel definitie verving supermodellen die in een maat konden passen die zeker ontworpen was voor een vrouw die niet groter was dan 1,5 meter.

Voer de nieuwe generatie in

Ik heb een 19-jarige zoon en hij is het antwoord op jarenlange vrouwen die zichzelf laten verhongeren en de media vertellen niet alleen aan vrouwen hoe ze eruit moeten zien, maar laten ook mannen zien waartoe ze zich aangetrokken voelen. Ik was geschokt toen hij de eerste keer tegen me zei dat een model in een tijdschrift te dun was.

Omdat hij hoopte dat zijn generatie eindelijk vrouwen zou accepteren, ongeacht de grootte en schoonheid in uniciteit, was het een opluchting dat mijn meisjes misschien niet hun tijd zouden besteden aan obsesseren over wat ze eten. Ze zouden niet nadenken over wat ze niet zouden moeten eten, of hun lunch op school doorbrengen alsof ze helemaal niet eten.

Waar ik niet op voorbereid was, was de skinny shaming-campagne die was begonnen. Opeens was het als een getijdenverschuiving. Eindelijk is het oké voor vrouwen om groot, vet en mooi te zijn, maar nu is er een nieuw lelijk monster: het label "te dun". Alsof je te conformistisch bent, of buigt voor de druk van anderen om je heen, dun zijn is de nieuwe onzekerheid en zwakte geworden. Als je te dun bent, heb je een probleem en ben je zelf betrokken en kan je geplukt worden. En net als dat, is skinny shaming de nieuwe vette shaming geworden.

Perfectie zal nooit haalbaar zijn en dat is oké

Wat ik heb gevonden is dat de enige manier om een ​​perfecte maat te zijn, is om gelukkig te zijn met wie je bent. Als we allemaal zouden stoppen met ons zorgen te maken over de grootte van onze broek en ons iets meer richten op wat ons gelukkig en gezond maakt, zou er zoveel minder tijdverspilling zijn, minder angst en veel meer kameraadschap tussen ons. In plaats van iets te willen zijn wat je niet bent, zou het zo bevrijdend zijn om te kunnen omhelzen wie je vanbinnen bent en dat aan de buitenkant laten schijnen.

De waarheid is dat toen ik te zwaar was, ik ongelukkig was. Toen ik mager was, was ik ongelukkig. Niet vanwege mijn maat of de manier waarop ik aan de buitenkant verscheen, maar omdat ik me niet genoeg zorgen maakte over wie ik van binnen was. Nooit dingen doen om jezelf een goed gevoel te geven, en constant op zoek naar bevestiging van degenen aan de buitenkant kan je je leeg en nooit goed genoeg voelen.

Mager shamen is niet minder schadelijk dan vette shaming. Nieuwsflits: als je iemand vertelt dat hij te dun is, geef je hem geen compliment. We weten allemaal wat 'te mager' betekent. Als je een magere schande hebt, word je er alleen maar jaloers op. Als je veilig bent met jezelf, dan zou het voor jou helemaal niet moeten uitmaken hoe iemand anders eruit ziet. Maak je geen zorgen meer over het vergelijken van jezelf en anderen als je een echt gelukkig en tevreden leven wilt leiden.

Wat als we een pact sluiten? Ik zal jou jou laten zijn, en jij laat mij mij zijn. Als ik te dun ben, besef dan dat het niet jouw zorg is en als het echt jouw zorg is, benader me dan om een ​​gesprek te hebben over je zorgen.

Ik zal je niet vertellen wat je bent, en zou het op prijs stellen als je gewoon goed zou kunnen zijn dat ik ben wie en wat ik ben, ongeacht wat mijn huid en botten zijn voor de buitenwereld. Laten we het nieuwe vet niet mager maken. Het voelt niet beter als je mensen beoordeelt en hen vertelt dat ze te dun zijn, dan wanneer je hen vertelt dat ze te dik zijn.

Te veel van wat dan ook is nooit een goede zaak, hoe je het ook draait. Laten we werken aan het verbeteren van elkaar, in plaats van elkaar af te scheuren. Het is niet welke maat onze broek is die ertoe doet; het is de maat van onze harten die ons echt definieert.