Moet je je schuldig voelen over valsspelen?

Waarom voelen we ons schuldig nadat we onze man of vrouw bedrogen hebben? Is het goed om je schuldig te voelen of je af te vragen waarom de omstandigheden ertoe hebben geleid dat je een affaire hebt? Begrijpen waarom je vals speelde en accepteerde, is de beste stap vooruit, zegt Laura Shane.

Ik kan me een incident herinneren dat onlangs plaatsvond, eentje waarbij een goede vriend van mij betrokken is. Ze belde en wilde langs komen. Een paar minuten na het gesprek, en ze zat dichter bij me en vertelde me met een natte neus hoe ze een grote fout maakte en een nacht met een man doorbracht, iemand die niet haar man was.

Blijkbaar vertelde ze me dat ze naar buiten waren gegaan om iets te drinken en een been te schudden, en dingen gingen gewoon van handdrukken naar hand in hand om vast te houden-wat-je-kan.

Ik sloeg mijn armen om haar heen en zei haar er niet veel over na te denken, en dat het geschiedenis was (hoewel ik haar niet heb verteld dat de geschiedenis een goede manier heeft om zichzelf af en toe te herhalen). Een uur later leek ze zich een stuk beter te voelen.

We babbelden een beetje en ze besloot om op te stijgen. We omhelsden de deur en ze gaf me een grote grijns en zwaaide. "Heel erg bedankt, Laura, God weet hoe schuldig ik was totdat je me beter liet voelen ..." ??

Wat?! Dat maakte me van streek. Wanneer is de schuld in beeld gekomen? Was zij hier bij mij, alleen om zichzelf gerust te stellen dat zij de gewonden was en een in de foto verbrijzelde? Ze kwam naar me toe om gerustgesteld te zijn dat wat zij deed niets mis was en dat het allemaal een vergissing was!

Maar op welk punt was dat een vergissing? Ze was de hele nacht bij die gast en waarschijnlijk nog dagen voor het onvermijdelijke en verwachte incident. Hoe had ze niet kunnen zien wat er zou komen? Ze had gezegd dat ze in een waas was verdwaald en niet wist wat er gebeurde totdat het te laat was, totdat de daad was verricht. Ik had die verklaring stil geaccepteerd.

Maar doen alsof ze deze verloren puppy is die niet wist wat er aan de hand was, op haar eigen lichaam en zich niet bewust was van alles wat er om haar heen gebeurde en het toen een fout noemde ?! Dat was debiele domheid, of een lamme worp van de verlossing.

Voor alle woorden die ze verspilde toen ze het had over haar ware liefde, haar man en hoeveel ze van hem hield, en hoe slecht een fout was, was en is ze nog steeds aan het denken aan niemand anders dan aan zichzelf. Ze was, toepasselijk genoeg, egoïstisch. Ze was in de verleiding om te weten hoe het zou voelen, om mogelijkheden buiten de relatie te verkennen. Ze wilde de spreekwoordelijke verboden vrucht proeven. Ze had blijkbaar niet al die jaren toegegeven, terwijl ze met haar man uit ging, maar toen, de hoop op orgasmes in overvloed en de verleidingen in overvloed, hadden haar knieën knikken.

Ze zou die ontmoeting kunnen noemen wat ze maar wil, tijdelijk geheugenverlies of een vleselijk gedachtenblok, of hoe ze het ook wil noemen. Maar ze was niets anders dan egoïstisch en ze gaf alleen om zichzelf. En het ergste van alles was dat ze voor zichzelf loog, zichzelf ervan overtuigend dat de leugen de eeuwige waarheid was. En het beste deel voor haar, het werkte!

Ze dacht nooit aan iets anders dan aan haar gevoelens en aan haar streven naar verlossing. Ze was egocentrisch, maar ach, wat is daar mis mee? We zijn allemaal egocentrische mensen, die om niets anders geven dan om ons eigen geluk. De geschiedenis heeft ons genoeg getoond om die bewering te bekrachtigen.

Maar het zeurderige probleem dat me aan het knagen is, is het feit dat ze egoïstisch is en dat ze er geen idee van heeft. Ze zou weer in de armen van haar minnaar stappen, hem met meer liefde douchen en zichzelf er steeds weer aan herinneren dat het niet haar fout was. Ze was gewoon een stomme toeschouwer in een onrealistische overweldigende gebeurtenis waarbij haar onwillige en verwarde lichaam betrokken was. Maar denk hier twee keer over na, was zij een lieve hinde die vastzat in een val die haar onvoorzien was en voorzien door het lot, of speelde ze gewoon op het ritme van haar vleselijke verlangens?

Wat ze heeft gedaan is geen slechte zaak. Maar het feit dat het zo gemakkelijk is de omstandigheden de schuld te geven in plaats van jezelf, is geen bloedstollende beweging, het is het bewijs van een geweten dat niet meer werkt binnen het bereik van de zuiverheid. Wat zou je doen als je op haar plaats was? Of zo ongeveer elke plaats waar ontucht kan binnendringen en binnensijpelen zonder dat iemand het merkt, maar de uwe. Het zou je kleine geheimpje zijn, je kleine schuilplaats. Wat zou jij doen?

Klik hier om verder te lezen: Is het jouw fout die je hebt bedrogen?