Ware liefdesverhalen - mijn ware liefde
Heb je ooit een oogje op school gehad die jaren heeft geduurd? Was je ooit in staat om de moed samen te vatten om je geliefde te vragen, of hen te vertellen hoe je je voelt? Hier is een van de liefste ware liefdesverhalen die jaren heeft geduurd en uiteindelijk een hele nieuwe wending heeft genomen.
Het ontvouwen van alle ware liefdesverhalen
Vandaag heb ik hem ontmoet, de jongen in het midden van dit hele liefdesverhaal.
Terug in de acht klas van mijn opleiding, had ik een enorme verliefdheid op hem.
Eigenlijk, als ik groot zeg, is het een volledige understatement. Ik had een gigantische verliefdheid op die vent.
Het was als een van die sprookjesachtige liefdesverhalen die je grootmoeder verzonnen zou hebben, om je te overtuigen om te trouwen.
Ik geloofde in dat sprookje. Ik geloofde in liefde, en hem, net zo veel.
Tijdens mijn pinky frilly days (minus de roze en franje, realistisch gezien was ik een tomboy), was ik de baas op school, en een goede op dat moment.
Ik heb mijn klasgenoten gepest die leuke kinderen zoals ik hebben uitgekozen. Je kent die, vlekkerige, die een goedkope plastic bril dragen die meer omvat dan alleen de ogen, het hele gezicht echt.
Hoe cool we ons ook beschouwden, in werkelijkheid waren mijn vrienden en ik eigenlijk de idioten van de school. Mijn vrienden en ik waren uncool en werden gemeden door de zogenaamde "koelere mensen" ??.
Integendeel, de leraren hielden van geeks zoals ik. We hadden de beste cijfers, de eenvoudigste kapsels en we waren de best gedragen kinderen. Maar ik was ook goed in sporten. Sport kreeg veel aandacht op onze school en sporters op mijn school waren net als de quarterbacks in Hollywood-tienerfilms. Zij waren de afgoden. Mijn bril kwam nooit tussen mij en mijn sterrensituatie. Totdat ik verliefd werd.
Als je me nu over de hele deal zou vragen, zou ik het gek noemen.
Maar toen voelde ik me nooit gek. Het was een serieus en dramatisch hoofdstuk voor mij in mijn leven.
Het begin van mijn ware liefdesverhaal
Ik herinner me de dag dat ik hem voor het eerst zag en het voelt alsof het net gisteren was. Mijn vrienden en ik liepen op de loggia en toen, net als in een van de H-Town pap-films, stond de tijd gewoon stil. De droge bladeren stopten in de lucht en dat gold ook voor de rest van de wereld. Hij kwam van de andere kant met zijn vrienden. Hij was zo knap, zo onstuimig en zo. Wie was hij? Hij was een senior en twee jaar ouder dan ik. Ik heb dat later die dag leren kennen.
Waar een wil is, is een weg, vooral als het gaat om informatie. Ik zat in de achtste klas en hij zat in de tiende klas. Wauw! Zijn klas was heel dicht bij de damestoilet. Ik begon het toilet zo vaak te bezoeken dat mijn leraar me naar de ziekenkamer moest sturen om te controleren of ik een blaasontsteking had. Ze had gelijk, ik had een infectie. Het was liefde.
Binnen no-time had ik alle informatie over hem. Hij had een oudere broer die getrouwd was. Hij woonde in de buurt van het stadhuis. En hij ging langs de route '3' bus. Helaas ging ik met de bus '1' naar huis.
Ik probeerde een keer via de bus van de route '3'. Hij was daar, leunend op de achterbank, praatte en flirtte met zijn vriendinnen. Het was geen prettig gezicht. Om het nog erger te maken, betekende het gaan via route '3' dat ik zes kilometer naar huis moest lopen.
Ik wilde dat hij wist dat ik hem leuk vond, maar af en toe wilde ik dat het geheim met me zou sterven. Nu vraag ik me af of dat liefde was of ware liefde die ik voor hem voelde. Ik veronderstel dat er een beetje meisjesachtigheid was onder mijn huid van een tomboy. Hoe kon ik hem vertellen, moet ik het hem zelfs vertellen, en andere vragen in die richting werden belangrijker voor me dan algebra en differentiatie.
Ik hield van hem, daar was ik zeker van. Ik wilde met hem trouwen en nog lang en gelukkig leven. Dit alles, zonder ooit te weten of er een meisje in zijn leven was of dat hij me ooit zou willen. Ik wist bijna zeker dat hij me leuk zou vinden. Hij zou het doen. Iedereen vond me leuk. Waarom zou hij niet? Ik zou nooit de moed kunnen opbrengen om het hem te vertellen.
De dagen gingen voorbij en ik verliep in mijn negende klas. Nu was ik een grote meid die probeerde de tomboy in de kast te verbergen. Ik was een meisje dat een meisje probeerde te zijn. Ik heb mijn haar laten groeien ondanks mijn gevechten met de kam. Mijn rok werd korter en mijn sokken werden lager. Hoewel ik op mijn traditionele school niet mocht waxen, hoefde ik me daar geen zorgen over te maken. Ik had geweldige benen. Ik wilde hem lokken met mijn schoonheid. Ik was mooi hoewel ik een bril droeg.
In de negende klas eindigde mijn klas als een die tegenover hem stond en ik hoefde niet meer naar de wc om hem te zien. Op een keer kreeg hij een varkenskot in zijn ogen en ik had het gevoel dat ik er ook een had, de hele week. Ik had twee Valentijnsdagkaarten, twee kaartjes voor de kaart, en een felicitatiekaart toen hij de Badminton-titel won. Hoewel ik hem nooit aan hem heb gegeven. En hoe kon ik het hem hebben gegeven, hij wist niet eens dat ik van hem hield.
Het eerste gesprek van liefde
Maar ik wist zeker dat hij wist van mijn geheime liefdesverhaal, hoe kon hij niet weten dat ik van hem hield toen de hele wereld het wist. De lucht, de bomen, de aarde, mijn badmintonracket dat ik oppikte toen ik wist dat het zijn favoriete spel was, en al mijn vrienden. Hoe kon hij zo onwetend zijn over mijn ogen, die zo vol van liefde waren en mijn hart dat zuchtte elke keer dat ik hem zag?
Ik heb nooit geprobeerd mijn liefde te verbergen, maar ik wilde hem niet dwingen om van me te houden. Ik had de halve afstand voor hem gelopen en wilde dat hij de rest zou oversteken. Ik wist dat hij zou komen. Elk jaar organiseerde de school een sporttoernooi en namen studenten van alle scholen in het hele land eraan deel. Het was een groot evenement in september. Het was een zeer opwindende ervaring en het perfecte platform om nieuwe gezichten te ontmoeten en een kans om je liefde, liefde en ... wat dan ook uit te drukken!
Ik was wanhopig en jeuk om de goody-two-schoenen af te werpen. Kon ik het hem maar vertellen, dan zou alles tot rust komen. Het feminisme was binnen, veel meisjes vroegen mannen om uit, en ik was geen buitenaards wezen.
Ik besloot om het hem op het badmintonveld te vertellen. Ik had een mooie jurk voor de gelegenheid bewaard. Ik droeg het, bond mijn haar in een paardenstaart, gebruikte zelfgestolen scharlaken lippenstift en de hielen van mijn tante (die veel te groot voor me waren). Ik was klaar om mezelf naar de missie te sturen.
Hij was daar zoals verwacht, zoals de prins-charmant van Assepoester. En ik was zijn Assepoester, alleen zonder de glazen pantoffels. Of dat dacht ik. Ik ging naar de rechtbank waar hij aan het oefenen was en bezet een hoek. Hij speelde en ik moest op hem wachten. Hij keek me aan en ik zwaaide. Hij wendde zich af, zonder hints. Ik stond daar een uur en speelde nog steeds. Waarom kan hij niet even stoppen en naar me luisteren? Misschien wilde hij me alleen ontmoeten en deed hij alsof hij speelde.
Mijn geest werkte woedend. Maar ik kon zien dat hij niet gefocust was op het spel omdat hij veel foto's miste. Hij liep naar me toe. "Hé, waar wacht je nog op?" ??
"Y ... ouu ..." ?? Alles wat ik kon zeggen, na een minuut stotteren.
"Ik waarom?"?? vroeg hij in nepverrassing. Tegen die tijd had ik al mijn moed bijeengeroepen, genoeg om hem te vertellen dat het belangrijk was om alleen met hem te praten en ergens minder publiek. Dus we liepen samen. Hij keek me intens aan. Ik kreeg de heebie-jeebies en toch wond het me op. Het was een moeilijke wandeling, omdat mijn hielen te groot voor me waren. Maar ik vond het geweldig, de wandeling. Na een tijdje lopen stopte hij abrupt. "Wat wil je van me?"??
"U"?? Ik flapte zonder aarzeling. Cheesy en ego verbrijzelen, maar wat kan een negende grader zeggen als alles wat ze vroeger in de tijd zagen, Animal Planet was. Hij was geamuseerd. Oh wauw, hij mag me. "Je maakt een grapje toch?"?? hij heeft mij gevraagd. Ik kon alleen maar mijn hoofd voor nee schudden.
'Daarom draag je in september een kerstjurk en doe je scharlaken lippenstift aan. Om me te verlokken voor een date? Je ziet eruit als een dwaas. Heb je de spiegel niet gezien voordat je hier kwam? Ga naar huis en doe die lipstick in je kluisje als je ergens in je leven een jongen wilt aantrekken. Je bent een kind en ik date geen kinderen. "??
Het einde van liefde zoals ik het kende
Knip, knip ... bij elk woord dat hij uitsprak, knipte hij al het vertrouwen weg dat ik ooit had. Hij liep weg. Ik ging op de grond zitten. Ik wist niet toen ik thuiskwam. Ik zou nooit meer kunnen liefhebben. Ik was kapot. Een jaar ging voorbij maar mijn liefde voor hem veranderde nooit, zelfs niet na zijn harde woorden.
Ik hield van hem op dezelfde manier als ik de eerste dag dat ik hem zag. Die liefde had me een echt meisje gemaakt. Mijn vrienden waren ook volwassen geworden. Een zeer dierbare vriend van mij reisde altijd in dezelfde schoolbus als hij. Ze was mooier dan ik. En ze droeg geen bril. Ze werd vriendelijk tegen hem. Het was gedaan met een doel om hem bij mij te brengen. Eindelijk was er een sprankje hoop. Maar in plaats van hem bij mij te brengen, nam ze contact met hem op. Ze werden verliefd op elkaar.
De tijd verstreek en ik ben deze keer echt opgegroeid. Ik heb mijn jaren met goede cijfers gehaald. Mijn vriend en hij waren nog steeds samen. Ik was nog steeds bevriend met haar. Om mijn opleiding voort te zetten, ging ik naar de grote stad waar mijn ouders woonden. Maar de herinneringen aan mijn kleine slaapzalen in de stad en hem waren altijd bij me. Zou ik hem ooit kunnen vergeten? Toen ik voor het eerst bij mijn ouders kwam, hield ik niet van de grote stad. Het was gewoon te groot. En er waren geen dingen zoals vriendschap, iedereen was in zijn of haar eigen boot aan het roeien om anderen te verpletteren.
Een waar liefdesverhaal opnieuw ontstoken
Maar toen klampte ik me aan mijn ouders vast en ik vond het geweldig. Ik was afgestemd op mijn studies en liet mezelf het hele hartverscheurende "trauma" vergeten? van mijn tienerjaren. Denk je dat ik ooit de dwaasheid zou kunnen maken om weer verliefd te worden? Ik heb nooit geloofd dat ik dat zou doen.
Maar ik werd opnieuw verliefd. Er was een man, mijn buurman. Voor het eerst in mijn leven was ik een meisjesmeisje dat eigenlijk alle blikken van de mannen van Mars op de hielen zat, en wrede groene blikken uit de ogen van Venus. Voor het eerst in mijn leven begon ik te flirten. "Harmless flirting" ??, dat is wat een van mijn neven en nichten het noemde. Mijn buurman was erg knap en ik kon ook heel geïnteresseerd zeggen.
Dus begonnen we ons kleine spelletje "onschuldig flirten" ??. We zouden naar elkaar kijken en glimlachen. Maar er was niets meer dan dat. Geen woorden. Hij was goed, met woorden (eigenlijk gebaren, omdat we nooit met elkaar spraken) en ik was gebiologeerd door zijn ogen. Ik had nooit gedacht dat ik helemaal opnieuw verliefd kon worden. Ik was een veteraan in liefde lang voordat het tijd was om er een te zijn.
Ik had alles van mijn verleden achtergelaten, zelfs de telefoonnummers en adressen van mijn vrienden. Ik was blij met mijn nieuw gevonden flirtpartner. Ik had mijn toekomst duidelijk voor me geëtst. Ik zou hard studeren zoals ik altijd deed, een baan vinden en voor een verandering met hem flirten, als hij ooit zo lang zou blijven.
Ik ging een paar dagen door een blanco gemoedstoestand en de occasionele veranda flirt ook niet om me op te vrolijken. Dus ik heb helemaal vermeden om twee dagen op het balkon te gaan. Op een keer, terwijl ik na school naar huis slenterde, zag ik hem. Mijn flirtende vriend. Whoa, wat was hij hier aan het doen? Hij zwaaide met zijn handen en gebaarde naar mij. Ik voelde me alsof ik in een stupor was, ik ging naar hem toe. "Waar waren jullie de afgelopen twee dagen?" ?? hij vroeg.
Zodat hij zijn mond kon gebruiken om te communiceren. Interessant.
"Ik vroeg me af of er iets met je gebeurd is" ??, voegde hij eraan toe.
"Nee, het gaat goed", lukte het me om te zeggen. Het was één ding om vanaf je balkon te flirten, maar een heel ander ding om met hem te praten, ook dat voor je school. "Wil je koffie?" ?? vroeg hij opeens. "Uhm, oh, ok" ?? O ja, ik zou ook met hem kunnen praten, hoewel in monosyllables. Hij bracht me naar een café. Ik was op mijn eerste date.
Mijn eerste date met liefde
Mijn eerste date, en ik was er nog niet klaar voor! Daar was ik op mijn eerste date. Het ergste was dat hij er zo knap uitzag. En hij praatte tegen me alsof hij me al jaren kende. Ik was te druk bezig met denken. Hij vroeg waarom hij me de afgelopen twee dagen niet op het balkon zag. Ik haalde alleen mijn schouder op en zei: "Beschuldig mijn shitty humeur" ??. Ik kon niet geloven dat ik voor hem had gepraat. Ding Ding! Minus tweehonderd punten!
Mijn eerste date veranderde in een ramp en ik was de ezel die de tak afsloot waar ik op zat. Geloof het of niet, verrassend genoeg eindigde het niet in een ramp. Hij vroeg me uit en we ontmoetten elkaar vaak daarna. Hij volgde een diploma. En ik leerde veel meer over hem en zijn familie weten naarmate de tijd verstreek. Zijn naam is Andrew. Geen romantische naam.
Maar vandaag kan ik je vertellen dat hij de meest romantische persoon ter wereld is. Hij is verantwoordelijk voor het naar buiten brengen van het verloren vertrouwen in mij en ik ben niet bang om mezelf met hem te zijn. Hij is van mij en ik kan om niets meer vragen. Hij stelde me voor en het was de beste dag van mijn leven. Natuurlijk accepteerde ik het en we gaan binnenkort trouwen.
Vorige maand volgde mijn eerste verliefdheid me op Facebook. Hij kreeg mijn nummer van een van mijn oude klasgenoten en belde me op. Hij was in de stad en wilde elkaar ontmoeten. Waarom? Net als dat, was een kennismaking met een oude vriend wat hij zei. Hij smeekte me om hem te ontmoeten. Ik vertelde hem dat ik hem de volgende avond in een café zou ontmoeten. Ik keek er dus niet naar uit om hem te ontmoeten.
Toen ik het met mijn verloofde besprak, zei hij dat ik hem moest gaan ontmoeten. "Spreken heeft nog nooit iemand gedood en zolang je oude liefdesverhaal niet opnieuw opduikt, heb ik geen problemen." ?? Hij plaagde me. Dat "oude liefdesverhaal" ?? was na al die lange jaren niet meer tot leven gewekt. Ik kon zijn volledige naam niet eens herinneren.
Na het werk de volgende dag ging ik deze man ontmoeten. Verrassend genoeg was ik in staat om hem te herkennen. Hij was niets veranderd. Maar deze keer was er iets anders, ik voelde die tinteling niet. Niets. Zilch. Het voelde alsof hij gewoon een vreemdeling was die ik tegen het lijf liep voor een gesprek. Misschien was ik volwassen geworden of misschien waren de pagina's van mijn liefdesverhaal gevuld met de naam van een andere man.
Ik voelde ook geen enkele bitterheid jegens hem. Het halfuur met hem voelde als een zakelijke bijeenkomst. Geen emoties of nep-emoties uitgewisseld. Ik kon niet eens begrijpen waarom hij me zelfs wilde ontmoeten. We waren nooit vrienden. Toen ik hem vertelde dat ik verloofd was, leek hij geschokt.
"Dat kan je mij niet aandoen, ik mag je heel graag!" ?? zei hij ineens.
"Wat bedoel je daarmee?"??
Zijn reactie was een verrassing voor mij. "Je scharlaken lippenstift ziet er goed uit," ?? hij herinnerde me eraan, in de hoop die dag opnieuw te ontsteken toen ik gek op hem was.
Maar het sloeg me de andere kant op en de pijn van die avond drong me terug. Ik keek hem alleen maar wezenloos aan. "Ik wil niet dat je in het verleden leeft." ?? Ik kon dit keer geen woorden tegenhouden.
"Het was gewoon een jeugdverliefdheid. Neem het alstublieft niet serieus. Ik voel me goed in mijn leven en heb geen idee waarom je dit ter sprake brengt, en nu, na al die jaren. Ik ben blij met mijn partner en wens dat je ook iemand leuk vindt voor jezelf. Neem alsjeblieft niet opnieuw contact met me op. Veel succes met je leven. "?? Ik vertelde het hem en snelde naar huis om mijn liefde te ontmoeten.
We kunnen allemaal heel vaak verliefd worden, maar er is altijd die ene speciale tijd wanneer we een volstrekt waar liefdesverhaal tegenkomen in je eigen leven.
Dus wees niet bang om verliefd te worden, en geef het nooit op, want romantische, ware liefdesverhalen lijken misschien een sprookje, maar meestal wachten ze om je heen.
