Liefde en geweten - bent u verveeld van verliefd te zijn?

Waarom zijn mensen zo ingewikkeld? Waarom vallen we in en uit liefde, en waarom is niets ooit onze eigen schuld? In het leven proberen we altijd excuses te zoeken om iemand anders de schuld te geven, of dat nu in ons liefdesleven is of op het werk, zegt Laura Shane.

Waarom kunnen we niet gewoon begrijpen dat onze verliezen en fouten soms het gevolg zijn van onze eigen wandaden en fouten?

"Het is onmogelijk om uit liefde te vallen, liefde is zo'n krachtige emotie dat wanneer het je eenmaal omhult, het niet weggaat."

Ik ben een schrijver als je dat iemand noemt die zijn of haar gedachten op papier kan schrijven. Of deze dagen, op een wit scherm met een knipperende cursor. Maar ik ben ook een lezer en lees meer dan ik schrijf. Ik lees veel en mijn interesses stollen in fasen. Sinds de afgelopen maand of zo, ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik ben opgeschrikt door moordmysteries. Ik citeer hierboven een citaat dat ik ergens heb gelezen in de fase waarin ik romantische romans gebruikte. En het is een wonder dat ik het nog niet ben vergeten.

Is het niet ongelooflijk dat we nooit iets over liefde vergeten? Ik ben er vrij zeker van dat je ook je hartsleepmomenten herinnert. Ik wed dat je zelfs onthoud als je lieve eerste liefde een mol op hun kin had. Hoe verrassend het ook mag lijken, we vergeten nooit onze liefdesbelangen. Niet na een decennium. En niet na een eeuw, als je ooit zo lang leeft.

Je mag vergeetachtigheid veinzen, maar in werkelijkheid blijft de gedachte aan een geliefde altijd in ons hoofd hangen, wachtend tot het magisch zichzelf hercreëert in momenten van eenzaamheid. Dat komt waarschijnlijk omdat liefde of het gevoel van verliefdheid iets is dat niet door omstandigheden onder de indruk is van je. Je 'kiest' om het te voelen. Je kiest ervoor om het romantische akkoord te slaan dat je harmoniseert en je gelukzaligheid brengt, op een manier die duizend woorden nooit zouden kunnen verklaren.

Vrijwel alle relaties die buiten de grens van ware liefde bestaan, zijn puur 'op behoeften gebaseerd'. Je houdt heel veel van iemand omdat ze leuk zijn om bij te zijn. Je wilt met iemand in contact komen, omdat ze gewoon heel erg roken. Of je knuffelt iemand en praat over alles dat in je opkomt, omdat je troost nodig hebt. Al deze mensen die in je leven komen, kunnen worden vergeten. En dat zullen ze zijn. Zo zal die kleine streling van je, terug in de zevende klas.

Niemand kan je dwingen om degene van wie je houdt te kiezen. Probeer de vroege dagen in de lente van je liefde te herinneren. Alles was zo warm en sappig, de bloemen zagen er zo romantisch uit en de wolken zo blauw en meer zwart. Je regels waren zo oubollig en dom, en je hield van stomme babypraat. Maar zelfs dat maakte je niet stom! Je hele bestaan ​​draaide rond je geliefde. Die lange telefoontjes tot diep in de nacht, momenten waarop jullie allebei gewoon de telefoon wilden vasthouden en naar elkaar luisterden, terwijl we ademden en andere slappe dingen die je nu over het hoofd ziet of je helemaal onnodig voelt. Je liefde heeft je opgeroepen en geïnsinueerd in wat leek op een web van magische beelden.

Het is zo perfect, toch? Liefde. Het onthouden van zelfs de manier waarop onze lippen bewegen wanneer we dat woord uitspreken, lijkt vreugde in ons leven te brengen. Het leven kan niet beter worden dan dat, toch? Maar dan kan het. Omdat de meesten van ons het gevoel hebben dat onze relatie met onze geliefde soms ontoereikend kan zijn. Dat is goed, zelfs twee erwten in een pod komen met hun eigen problemen en verschillen. Maar soms kan onze liefde echt ontoereikend zijn, alsof we vasthouden aan iets vergeefs, zoals proberen fijn zand of water in onze handpalmen te dragen. Maar waarom moeten we dat voelen??

We leven in een wereld van binaire tegenstellingen. We herkennen duisternis, omdat we licht kunnen onderscheiden. Als er geen licht in deze wereld was, hoe konden we dan het alterego ervan identificeren? Met dezelfde strekking kennen we haat omdat we liefde kennen. We zijn bekend met ontrouw omdat we loyaliteit erkennen. Dit zijn abstracte termen en hun betekenis komt met de neiging uit te stellen. Woorden zijn zo'n onbetrouwbaar medium om het idee over te brengen. Iedereen leest dezelfde plot en ze decoderen het naar hun zin. Met die gedachte in mijn gedachten, moet ik nadenken of er iets is dat duidelijk kan worden gedefinieerd of uitgelegd.

We kunnen de exclusieve betekenis niet ontcijferen en kunnen er alleen maar een spoor uit traceren. We leven in deze wereld volgens het 'plezier'-principe. We duiden de gebeurtenissen aan die ons plezier geven als bevestigers. De gebeurtenissen die ons ongemakkelijk maken, zijn deprimerend voor ons, zoals duisternis. Ontrouw maakt ons ongemakkelijk en liefde verheugt ons. Dus we verwijzen naar hen volgens het plezierprincipe.

Volgens Saussure, de diepzinnige filosoof en filoloog, heeft alles in de wereld een binaire tegenstelling, behalve de mens. Kun je beweren dat iemand perfect slecht of helemaal goed is? We zijn slechts een mengeling van beide, wachtend om een ​​bundel van onze goede en slechte kant om beurten te verlaten, als en wanneer we het willen. Goed en kwaad wonen in ons. In ons is een samenzwering die nooit de kop opsteekt, maar de lucht snuift in diepe schorre happen, wachtend op de perfecte gelegenheid.

Maar hoe velen van ons zouden accepteren dat we de duivel in ons hebben? We willen allemaal dat Mr. God rondhangt op die speciale plek in ons, dezelfde die we een hart noemen. Niemand doet ooit iets verkeerd, ze begaan gewoon een fout, zelfs als het een partner bedriegt. En niemand maakt ooit een fout, ze deden gewoon het goede, of wat ze toen vonden was juist. En als er geen excuses zijn, krijgen de omstandigheden de schuld. Denk er eens over na, is iets ooit jouw schuld?

Verkeerde handelingen komen altijd met excuses en redenen. Juiste handelingen komen met gloeiende ego's en zelfreflecterende lofprijzingen.

Klik hier om verder te lezen: Moet u zich schuldig voelen over valsspelen?