Het is gênant om de wereld te redden!

Vraag je je af hoe je de wereld kunt redden en alle rommel opruimt die we voor onszelf hebben gemaakt? Of schaam je je om je handen vuil te maken? Bekijk dit wannabe Eco-Girl's verhaal over het redden van de wereld.

Het perspectief van een stedelijke Indiase vrouw op de wereld van ecobewustzijn en het redden van de wereld.

Hoe de wereld te redden

Ik ben een volledig Indiaas meisje en dat is 'dat alles'.

Ik betaal mijn belastingen, ook al heb ik er een hekel aan om dat te doen. Ik rijd een auto die al enkele jaren niet is getest op emissies.

Mijn staartpijp ziet er nog steeds veel schoner uit dan die vervelende auto-riksja's die een bumpersticker zouden moeten dragen met de tekst: "Ik ben op de snelweg naar de hel en ik wil je graag meenemen" ??.

Ik hou van mijn stad, het wordt de "Garden City" genoemd ?? van India. Het wordt ook wel de "Pub City" genoemd ?? (hou je me voor de gek ?!) hoewel met zwaaiende bange politieagenten ons uit clubs jagen, nog voordat het tijd is voor Assepoester om terug naar huis te gaan.

Ik shop en bekijk elk weekend films en ik feest wanneer ik kan, en dat is vrijwel elke andere dag.

De laatste tijd heb ik heel wat shows bekeken die over de omgeving spraken, en ik denk dat de wereld zich in een erg trieste toestand bevindt. Maar dan, echt, wat kunnen we eraan doen? En zelfs als ik iets zou proberen te doen, zou ik echt een verschil maken?

Een initiatief - Hoe de wereld te redden

Ik heb laatst met een paar vriendinnen gesproken, met wie ik een tijdje niet had ingehaald, en ik was verrast een paar beginnende recyclingliefhebbers te ontdekken. Ze doen het allemaal, van papier en dozen tot plastic tassen en glazen en flessen. Geen van hen zou een SUV kopen, beweerden ze, zelfs als ze er een konden betalen.

En ze waren allemaal oprecht bezorgd over de milieuproblemen die we voor de toekomst opbergen. Ook was er unanieme overeenstemming dat niemand voelde dat de regering of gemeenteraden genoeg doen om te helpen. De meer milieubewuste waren zelfs voorstander van gedwongen recycling.

Ik vroeg me af of ik ooit een zondag zou doorbrengen met het sorteren van mijn bruine papieren van de blanken en mijn plastic van het glas. Nee, dat is gewoon te pijnlijk tijdrovend, en zelfs als ik ze bij een raddiwala (lokale recyclers) heb verkocht, hoeveel kan ik dan krijgen? Nauwelijks enkele tientallen roepies, en dat kon me volgens mij nauwelijks een latte veroorloven in de koffiebar op de hoek. Maar ik besloot om het eens te proberen.

Eco-Girl redt de wereld

Dus afgelopen zaterdag bracht ik de halve dag door met het scheiden van de verschillende recycleerbare spullen die ik had, en liet ik ze vallen in gemarkeerde jutezakken, geen plastic voor mij. Een paar uur later was ik helemaal ingepakt en klaar. Ik laadde mijn achterbank en de kofferbak met vier deinende zakken strooisel en vertrok. Het duurde niet lang voordat ik me realiseerde dat ik geen enkele plek kende om mijn recyclebare tassen te dumpen. Ik maakte een paar telefoontjes en kwam in een klein hutje langs de weg, gevuld met plastic flessen en kranten.

Ik moest de tassen één voor één uittrekken, onder de hete zon, terwijl alle mensen die rondliepen me alleen maar aanstaarden. En om het nog erger te maken, een van mijn tassen ging open en de inhoud morste overal. Het kostte me een paar tranen minuten om ze allemaal te verzamelen en samen te stapelen. Op de terugweg was ik rijker met zestig roepies, had bijna twintig kilometer heen en weer gereden en was in verlegenheid gebracht voor al die mensen.

Ik wil de wereld redden, maar dan wil ik niet een van de weinige alleenstaande rangers zijn die vechten om deze wereld te redden.

Ja, ik ben in kruistochten en films redden van de wereld, maar in werkelijkheid zijn die dingen vrij vergezocht. Het is niet zo dat ik niet heb geprobeerd mijn stad op te ruimen, maar onlangs zei ik tegen mijn vriend dat hij moest ophouden met straatverspillen door op straat gummiwrappers op te gooien. Maar in mezelf besefte ik dat we niet in perfect-land zijn, en het was een beter idee om de wikkel gewoon op de stoep te gooien in plaats van een ongemakkelijke bobbel van wikkelpapier uit een zak te laten bobbelen.

Hoe de wereld en zijn ellende te redden

Ik liep een paar dagen geleden een winkel in waar handtassen verkocht werden. Ik liep recht op de jute-tascollectie af (ik was in Eco-Girl-modus) maar wat ze hadden was vrij triest en saai.

En precies daar, aan de andere kant van de winkel, stond een prachtige leren tas die leek op iets dat dicht bij de slangenhuid lag. Ik nam niet de moeite om het uit te zoeken, niet toen ik Eco-Girl was, totdat een ander meisje binnenkwam en die tas vlak voor mijn ogen pakte. Het was prachtig en een geweldig koopje! Ik was behoorlijk kwaad over het verlies van een goede tas, hoewel ik niet van plan was hem op te pakken.

Ik ging terug naar M.G. Weg, en een paar stappen later zag ik deze verliezer van een vent die een leeg blik cola light op de stoep gooide. Uit frustratie met mijn falende Eco-Girl enthousiasme, liep ik regelrecht naar hem toe en zei hem dat hij de straten vervuilde en de plaats vernietigde. Hij keek me alleen aan, mompelde een snel 'sorry' en liep weg.

Ik keek overal om me heen en iedereen was net gestopt op hun sporen. Er was geen applaus of waardering, slechts een paar gierigaards en gebabbel. Ik kon zelfs een irritant meisje iets zeggen als "Goh, what an idiot!" ?? Ik voelde me weer stom, maar ik was Ego-Girl. Ik pakte zijn walgelijke speekselachtige blik met druipende cola op. Ik besloot om verder te lopen met het lege blik en het in een vuilnisbak te gooien, om deze mensen te laten zien dat het milieuvriendelijk was. Maar door een of ander ongelukkig geluk kwam ik bijna een heel paar honderd meter lang geen vuilnisbak tegen.

Ik voelde me walgen omdat ik een blik cola van een of andere idioot had vastgehouden en ik schaamde me echt omdat de mensen die op de scène waren, dicht bij me in de buurt waren. Eindelijk, na veel angstige anticipatie en zweten opluchting, vond ik een prullenbak en gooide het blik er meteen in. Mijn winkelexcursie was voorbij, mijn trots was gewond en mijn ego was zwaar gekneusd. Hoeveel meer zou ik kunnen verdragen om onze wereld te redden? En verdomd, niemand anders leek te denken dat ik iets nuttigs deed!

De wake-up call om de wereld te redden

Maar vanmiddag veranderde alles, toen ik een food court in een winkelcentrum binnenliep om een ​​snelle lunch te pakken. Daar zat ik, gewoon zitten en rondkijken, toen ik deze schattige kerel naar de uitgang zag lopen met een ijsje in zijn hand. Ik weet niet zeker hoe het gebeurde, maar zijn ijs glipte uit zijn handen en viel op de grond.

Hij raapte het meteen op en liep regelrecht naar de prullenbak. Ik had echt niet te veel mensen gezien die dat deden. Ik bedoel, de winkelcentra hebben hun eigen schoonmaakpersoneel, nietwaar ?! Maar wat me nog meer verbaasde, was de aanblik van dezelfde man die terugliep naar dezelfde plek waar zijn ijs was gevallen, met een hoop vloeipapier. Een ogenblik later ging hij echt op zijn knieën en veegde het kleine beetje rotzooi op de grond en gooide het weefsel in de prullenbak.

Iedereen in de buurt keek hem alleen maar verbluft aan, maar hij leek niet te denken dat hij iets raars aan het doen was.

Geloof me, ik zou geweten hebben dat hij bloosde van schaamte. Hij glimlachte alleen naar niemand in het bijzonder en liep naar buiten. Nu, die man was iets, nietwaar? Ik zou me zo beschaamd hebben gevoeld om iets te doen dat heel dicht bij wat hij deed. Die man had me een lesje geleerd, met zijn gevallen ijskegel.

Een les over het redden van de wereld

"Je hoeft je nergens voor te schamen als je het goede doet" ??

En dat is wat het probleem is met de meeste mensen die ik heb ontmoet. En dat is het probleem met mij. Ik wil de hele tijd 'cool' lijken. Mensen willen een verschil maken, maar net als ik willen ze zichzelf niet voor schut zetten. Het is beschamend om iets onaangenaams te doen, zoals afval in een vuilnisbak gooien (we gooien het nog steeds liever net buiten de vuilnisbak), of houden de omgeving schoon en groen. Zelfs als we weten dat we ons in een cruciaal stadium van het ecosysteem bevinden, willen we niet iets doen waardoor we er kwetsbaarder uitzien..

Ik weet voor een feit dat ik het niet erg vind om een ​​straat schoon te maken als het Moeder Natuur zou helpen, maar als ik het moest doen, doe ik het liever als niemand kijkt, of misschien als er geen 'coole' mensen zijn rond, dus ik zou niet minder cool lijken.

Maar als ik er nu aan denk, vraag ik me af wat echt cool is en wat echt uncool is. Hoe kunnen we zeggen dat het cool is om onze straten in de stad te vervuilen en alle papieren en afval in één zak te gooien en op een straathoek te gooien? Het incident met de ijskegel heeft me geleerd mezelf lief te hebben. Als ik wist dat ik het juiste deed, zou ik me niet schamen om het te doen.

Is tenslotte niet deze planeet ons thuis? Of zouden we ons schamen om een ​​plekje ijs te vegen als het op de vloer van onze eigen huis was gevallen?

Ik realiseerde me dat ik altijd het milieu wilde helpen, en ik voelde een steek van schuld elke keer als ik mijn straat vervuilde of de vuilnis op de verkeerde plaats gooide. Ergens diep in mij bewonder ik alle mensen die geloven in het opruimen van de wereld, zelfs als we onze eigen handen een beetje moeten vervuilen. Ik wou dat ik het kon, maar nu weet ik dat ik het kan. Het is een nieuwe Groene Revolutie, is het niet? Ik heb gehoord dat zelfs beroemdheden die ik aanbid hun eigen afval gooien en hun steentje bijdragen om de wereld te redden. Dus waarom kan ik het niet??

Hoe de wereld te redden - Wees het verschil

Ik mag voor een paar onwetende stomme mensen misschien een beetje ongeschikt lijken, maar ik weet met heel mijn hart dat degenen die weten van de crisis in de wereld mijn gebaar zouden waarderen en zelfs mijn voorbeeld zouden kunnen volgen.

Net zoals hoe ik de leiding van de man in het winkelcentrum volgde. Ik vermoed dat een revolutie niet in één keer begint met een miljard volgers, het begint met een idee en één persoon. Ik zou die persoon in mijn stad kunnen zijn en ik denk dat ik mijn land zou kunnen veranderen.

Ik hoef geen Al Gore te zijn, ik moet gewoon mezelf zijn, en ik moet gewoon geloven in het idee dat onze wereld een betere plek kan zijn. Ik vecht misschien een verloren strijd, maar ik heb wel een gekke hoop dat zelfs wij Indiërs een les kunnen leren en een verschil kunnen maken voor onze groene planeet.

Als ik mijn stad op mijn eigen manier kan veranderen en een kettingreactie kan starten met een beter eco-bewustzijn, waarom kunnen we dan niet allemaal hetzelfde doen? Waarom kan je niet? Cool is alleen zo cool als wat je vanbinnen voelt.

En vandaag realiseerde ik me dat er geen persoon op deze planeet is die cooler is dan iemand die zich zorgen maakt over het stervende ecosysteem en de falende omgeving. Ik zal een revolutie in mijn stad beginnen, maar hoe zit het met jou? Zou je een stuk afval oprapen en het in de vuilnisbak gooien? Zou je bereid zijn je 'koelte' te riskeren om een ​​kettingreactie en een nieuwe revolutie op weg naar een groenere aarde te beginnen?

Of zou je jezelf even opwarmen met een pelsjas en bij het raam zitten kijken naar de mooie foto van de wereld die wegrot? De keuze is aan jou.

Het kan beschamend zijn om de wereld nu te redden. De gebroeders Wright moeten er uitzien als idioten die van een heuvel af rennen en proberen een vliegtuig te besturen. Mensen lachten om hen. Mensen kunnen je uitlachen. Maar als je echt wilt weten hoe je de wereld kunt redden, zet dan de eerste stap.

Je weet al hoe je de wereld moet redden, nietwaar? Of schaam je je nog steeds??