Is het jouw fout die je hebt bedrogen?

Is het je eigen schuld dat je vals speelde, of komt het door het gedrag van je partner of door de omstandigheden? Moet je tegen je partner zeggen dat je hem hebt belazerd? Begrijp hoe de geest werkt als we vals spelen en leer hoe je met de schuld om kunt gaan.

Klik hier om de introductie te lezen: Moet je je schuldig voelen over valsspelen?

Stel dat je op vakantie was. Alleen, zonder je partner. Een hypothetische situatie. Natuurlijk nu echt! En dan heb je de beroemdste beroemdheid op wie je al sinds lang verliefd bent, die je kamer moet delen voor een of andere rare, verwrongen dromerige reden.

En dan, hier komt het beste deel, je bent helemaal geslagen door die prachtige persoon, en het gevoel is wederzijds. De minuten vinken tot uren, en de wijn en champagne vloeien uit de hemel, de gemoedsmuziek raakt een crescendo, en de lichten dimmen in orgasmische pracht.

Wat zou jij doen? Twee dingen om hier over na te denken. Je weet dat het vrijen met deze persoon zo geweldig zou zijn dat je het nooit zou kunnen vergeten. Twee, niemand in de wereld zou ooit weten dat het gebeurd is. Wat zou jij doen?

Zeg wat je wilt, ik weet wat er sowieso gaat gebeuren. Ik ben een smerige hypocriet, ja. Jij ook. Maar ik zou geen schuld gebruiken die vol zat met drank of tranen om mijn verdriet weg te wassen.

Verleiding is overal om ons heen. En het is goed om er soms ten prooi aan te vallen. Oké, ja. Te rechtvaardigen, nee. Maar we hebben het allemaal mis wanneer we anderen de schuld geven voor onze tegenslagen. We willen gewoon al onze problemen lossen bij een niets vermoedende persoon of onze partner in crime, gewoon om weg te komen van de realiteit. De realiteit die we verprutst hebben. Letterlijk en heel plezierig.

Onze wereld wordt gestuurd door het plezierprincipe. En we verliezen soms de focus van wat we willen en wat we krijgen. Als we denken dat we het verknald hebben, gaan we helemaal uit met onze geweren laaiend en we doen alsof het niet onze schuld is. En al snel groeit het masker van voorwendsels zo sterk dat we beginnen te geloven dat we nooit iets verkeerd hebben gedaan.

We overtuigen onszelf om te geloven dat het allemaal vanwege de omstandigheden was. We hadden absoluut nooit iets verkeerds gedaan als de omstandigheden anders waren geweest. We zijn slechts een deel van een hypocrisie die "Nee!" Schreeuwt ?? maar liever hopen op een lust beladen "Ja!" ?? bij voorkeur in hoog monotoon, met bedbrekende en glassplinterende gevolgen.

Schuld slaat ons waar het pijn doet en we weten wanneer we ons schuldig voelen. Maar het is erg ongemakkelijk om gewoon onze fouten te accepteren als we iets verkeerds doen. We willen de taart. We willen het ook eten. Natuurlijk, als we het niet kunnen opeten, waarom zouden we het dan willen? Wie heeft dat spreekwoord ook maar bedacht?

We maken de hele tijd tegenstrijdige argumenten. Gewoon om onszelf te beschermen. We geloven dat onze geliefde ons kleine flirterige ongeluk niet aankan, dus we verbergen het voor hen. Je verbergt het natuurlijk alleen maar omdat je erom geeft. Dat maakt je schuldig, het feit dat je het verbergt voor je partner. Wat is er met de daad gebeurd? Waarom voel je je slecht dat je een geheim verbergt? Waarom heb je in vredesnaam niet de moeite genomen om iemand anders te slaan? In werkelijkheid heeft het feit dat je het met iemand anders hebt gedaan geen effect op je, je hebt kennelijk genoten van het slapen met een andere schat. Wat je pijn doet is de schuld die je associeert met die daad.

Het enige dat je stoort, is dat je je partner pijn kunt doen en hun arme kleine onschuldige hart kunt breken. Is dat het probleem? Nee! Geen een beetje, jullie zijn allemaal gewoon bang dat je partner het hondje met iemand anders zou doen, gewoon om dezelfde punten op de bedstijl op te maken. En dat zou je pijn doen. En dat zou je zo verdrietig maken. Dat wil je niet, of wel? Je wilt gewoon gelukkig zijn.

Wanneer we excuses en redenen uit het niets halen, doen we er niets aan om het op te eisen. Er is geen mea culpa en we accepteren onze eigen fouten. We zijn door onze vormende jaren gemaakt en aangepast om het perfecte idee van een morele burger te worden. Maar de ironie hier is dat niemand van ons zelfs maar in de buurt van dat idee is. Dus waar komen we hier terecht?

We zijn allemaal ons verantwoordelijkheidsgevoel verloren. We zijn bevooroordeeld om de schuld te geven dan te accepteren. We moeten begrijpen dat het goed is om toe te geven aan onze vleselijke verlangens. Niet goed. Niet adviseerbaar. Maar acceptabel. Maar stop met het beschuldigen van je partner of de omstandigheden. Verberg het als je denkt dat het een veiligere weddenschap is, of als je niet wilt dat je partner op verse paringgrond gaat jagen om weer bij je terug te komen. Stop met proberen jezelf wijs te maken dat je de goede bent, in een onzuivere wereld leeft, omringd door onzuivere omstandigheden en het lot speelt een spelletje ontucht met jou.

Waarom moest je gaan hoereren met de binnenhuisarchitect? Het was waarschijnlijk omdat je partner na al die jaren gewoon niet goed genoeg was. Maar maak je geen zorgen, je geheim is veilig. Je bent niet de enige in deze schuldvrije wereld. We zitten er allemaal samen in, en wanneer een van ons vals speelt tegen onze partners, hebben we altijd een reden om ons te ontdoen van schuldgevoelens en het vinden van fouten, helemaal vanaf "ik kuste iemand anders per ongeluk" ?? tot "Ik verveel me om met dezelfde persoon uit te gaan" ??.

Het maakt niet uit of u uw partner probeert te vertellen of tegen uzelf zegt. Zolang je die zware schuldbagage kwijt kunt raken, zou het prima gaan. Dus wat moet je doen, je partner vertellen of een geheim bewaren? Eerlijk gezegd maakt het niet eens uit, want het enige wat telt is de schuld. Als je een vriend of jezelf kunt vertellen, en jezelf ervan kunt overtuigen dat het niet geheel jouw eigen schuld was, zou alles goed komen. En als dat niet werkt, ga je gang en vertel het je partner, want dat zou de laatste stap zijn. Immers, als je partner je vergeeft voor vals spelen, is er geen reden om je schuldig te voelen, toch? Nou, tot die dag als je opnieuw vals speelt.

En over valsspelen in de eerste plaats? Natuurlijk is het helemaal jouw fout niet, lieverd. Hoe kan het ooit zijn, vooral als je zo perfect bent! En dus schuldvrij.