The Lonely Girl

Korte liefdesverhalen gaan hier allemaal overheen, maar zou je eigenlijk al die tijd in een romantisch liefdesverhaal kunnen zijn, en het niet weten? Rick Hawney haalt herinneringen op aan zijn wandeling in de wereld van liefde met een meisje dat hem niet eens wilde kennen.

Ik heb een gezegde gehoord dat "het leven een verrassing is" ??. Noem me een scepticus, maar ik spot meestal tegen lijnen die iets schreeuwen dat ons zoveel verwacht.

Mijn korte liefdesverhaal bevat misschien een tekort aan woorden, maar het is een verhaal dat elke gedachte en dag van mijn bestaan ​​met geluk vervult.

Ik ben een man, een 26-jarige man die werkt in een baan die hij leuk vindt. Een man die met zijn vrienden rondhangt als de zon ondergaat, en iemand die, wanneer het verhaal begint, nog steeds vrijgezel is.

Ik ben vrijgezel, niet omdat ik vrijgezel wil zijn. Ik vind het raar om single te zijn. Of misschien denken alle jongens dat.

Ik ben gewoon een man die er hoog en laag uitzag voor dat meisje dat dingen in mij kan laten gebeuren.

Weet je, je hart stopt slechts een seconde, je keel wordt droog, je krijgt kippenvel, voel je een beetje duizelig en de werken.

Ik heb dat niet ervaren. De meeste van mijn vrienden hebben dat ook niet meegemaakt, maar ze gaan allemaal uit met iemand. Volgens hen gebeuren dergelijke dingen alleen als je last hebt van hoge temperaturen.

Korte liefdesverhalen en mijn leven

Het verhaal dat ik vreselijk verliefd werd, ging eigenlijk niet zoals ik had verwacht. Mijn keel is nooit droog geworden. Maar toen hield ik van een meisje. Het was natuurlijk geen 'liefde'.

Eigenlijk was het niet eens 'zoals'. Ik heb trouwens geen idee wat ik voelde. Ik breng mijn avonden door in een café, naast een groot televisiescherm dat ze nu hebben gekocht, en of ik het leuk vind of niet, ik besteed er mijn tijd aan om ernaar te staren. En het ergert me erg! Kunnen ze niet gewoon rommel maken?

Nou, en net als ik was er een schattig meisje dat naar hetzelfde café zou komen en elke dag naar hetzelfde scherm zou staren. Wel, soms las ze een boek.

Of soms stak ze een sigaret op en keek naar haar dampen krijgen vorm, en verdwijnen vervolgens in niet-bestaan. Ze was fascinerend en mooi. Maar er was één verschil tussen ons beiden. Ik kwam met een paar vrienden naar het café. Ze kwam alleen. Ik heb nog nooit een meisje dat zien doen. Wie heeft?

Liefdesverhalen en gestolen blikken

We keken elkaar af en toe eens aan, maar er was niets meer. Geen schok. Geen zweet. Geen knopen in mijn maag.

De dagen weken naar weken en weken weken naar een paar maanden. Dat is een lange tijd als je je voorstelt buiten de wereld van de literatuur. Lang, lang geleden lijkt het zo schattig in een boek, maar een uur in een verstikkende conferentiezaal? Moord! Zonder het echt te weten, voelde ik me aangetrokken tot dit meisje. Ik bewonderde haar eigenlijk en haar kalm, comfortabel, cool als een kattenpersonage dat ze elke dag meebracht voor gezelschap. Zou het liefde kunnen zijn?

En toen begon ik met het starende spel. Ik staarde haar af en toe discreet aan, maar op een manier waarvan ze wist dat ik haar aankeek. Maar geen deal. Ze was gewoon niet lastig gevallen. Ouch! Mijn ego was verpletterd.

Een regenachtige avond - De perfecte setting voor korte liefdesverhalen

Op een avond regende het katten en honden, en een paar kikkers en vissen. Ik was in het café, ze liep naar binnen met een paraplu. De tent zat vol en er was een lege stoel. Dat stond tegenover mijn tafel. Ik had een half verstand om op te staan ​​en haar te bellen, maar voordat ik een besluit kon nemen en mijn moed kon oppompen, liep ze naar een hoektafel die net was opgeruimd.

Een uur later regende het nog steeds. In het midden van al die regen en donder, overwoog en bedacht ik haar naam, "The Lonely Girl" ??. De Lonely Girl was een paar minuten voordat ik besloot te vertrekken, naar buiten gelopen. Toen ik buiten het café kwam, zag ik haar aan het trottoir staan ​​wachten. Ik liep snel naar haar toe en voordat ik het wist, had ik haar gevraagd of ik haar op haar plaats kon laten vallen. Omdat het regende, voegde ik eraan toe.

Ze glimlachte niet, ze keek me alleen maar aan, draaide zich om en liep weg in de regen! Onder haar paraplu.

Mijn vrienden lachten me uit. Ja, het was helemaal gênant. Zelfs de zwerver op straat hield een grijns tegen. Ik had de stem van het Lonely Girl niet eens gehoord. Zielig, zeg ik. De volgende dag zag ik haar in het café, ze zat alleen. Misschien was ze Calvin en had ze een Hobbes in de buurt om haar gezelschap te houden. Ik was onzichtbaar. Haar rookringen fascineerden haar. Ze kon zelfs geen goede rookringen achterlaten, wat was de deal om ernaar te staren? Dit gebeurde elke dag een maand.

Night out clubbing - De tweede kans in mijn liefdesverhaal

Op een andere geweldige dag was ik op een club. En wonderen van wonderen! Ze was daar, met een paar vriendinnen. Misschien was het lot. Ik keek haar aan, ze zag me en toen keek ze weg. Ik liep door de menigte van dansende dronkaards en liep recht op haar af. Ik liep naar boven en wilde met haar praten.

Ze zag me en flitste een grote grijns. Ik was geschokt. Ik was verdoofd. Ik wist niet dat haar mond zo kon bewegen! En voordat ik iets kon bedenken, greep ze de hand van haar vriend en liep naar de damestoilet! En ik zag haar die avond niet meer. Maar ik kon niet stoppen om nog uren na te denken. Misschien zelfs dagen. Omdat ze de volgende dag en vele dagen daarna niet in het café was komen opdagen. Dat was schokkend. Ik begon me af te vragen of ze haar schuilplaats had veranderd omdat ik haar stal.

Romantische overtuigingen

Twee hele weken later liep ik het café in en daar was ze, allemaal stralend en helder. Goh, ik had haar gemist! Ik ging aan een tafel een paar tafels bij haar zitten. Ik wist dat ik met haar wilde praten. En godzijdank was het café vrij leeg. Het was een beetje te vroeg voor de horde koffie-verslaafden om hun entree te maken.

Ik wachtte tot haar koffie arriveerde. En toen wachtte ik op haar cheque. Toen haar cheque op tafel lag, liep ik naar haar toe. Mijn keel was klonterig en strak. Elke stap die ik deed, maakte alleen dat mijn wandeling naar haar verder weg voelde. Maar ik liep door. Het café was leeg. Geen schade. Ik kan mijn hangout altijd veranderen als ze me slaat. Wat was ik aan het denken, dammit!

"Hé, je kunt vandaag niet voor me weglopen. Je moet je cheque krijgen ", zei ik.

"Wat?"?? riep ze uit voordat ze zich realiseerde dat ze eigenlijk antwoordde.

"Ik zei dat je me niet zo kunt vermijden, weet je ..." ??

"Waar heb je het over?"??

"Kan ik met je gaan zitten?" ??

"Nee, dat kan niet." ??

"Oww ... kom op, voor even, oké?" ??

"Nee"??

Ze haalde haar portefeuille tevoorschijn en wilde darten. Ik kon het niet laten om gebiologeerd te raken door haar stem, maar er waren meer dringende dingen bij de hand. Ik moest met haar praten.

Om een ​​lang, zenuwachtig gesprekje te onderbreken, heb ik haar overtuigd om een ​​paar minuten met me te praten. En toen begon alles door te vriezen. We begonnen te praten, en de minuten strekten zich uit in een echt snel tempo. Ik heb zoveel over haar leren kennen, en ik heb ook leren kennen dat ze een groot gevoel voor humor had. We hadden een geweldige tijd om met elkaar te praten en al snel zei ze dat ze moest gaan, omdat het te laat voor haar werd.

We wisselden nummers uit en ik vroeg haar of we "tegen het lijf liepen" ?? opnieuw morgen. Ze glimlachte gewoon en liep weg. Zucht! Het was gelukzaligheid. Terwijl ik naar haar staarde, liep mijn aandacht af van een alfabet-armband die ze achter was vergeten. Er stond: "het leven is een verrassing" ??. Wauw! Misschien was dat waar. Ik stopte de armband in mijn zak.

De liefde 's nachts voelen

Ik lag die nacht wakker en staarde naar haar nummer op mijn mobiele telefoon. Ik wilde haar bellen, maar ik nam genoegen met een sms. Op het moment dat ik haar smsste, kreeg ik een telefoontje van haar. Ook zij overwoog of ze me wel of niet zou overbrengen. Zoet!

We spraken en spraken tot in de kleine uurtjes van de ochtend en ik wilde haar die avond gewoon weer zien. We ontmoetten elkaar weer in het café en het voelde zo goed. Ze glimlachte de hele tijd en we flirtten eigenlijk heen en weer. Ik vroeg haar voor een film die avond.

Plotseling keek ze beledigd. Ze weigerde. En toen was er stilte. Die kalme, dodelijke stilte waardoor je je slechter voelt dan naar wie je schreeuwt. Ik vroeg haar wat er mis was, maar ze noemde het niet, en onze "date" ?? werd die avond afgebroken. Ik kwam thuis en keek naar haar armband. "Het leven is een verrassing" ??. Eenvoudige woorden kunnen soms verwarrend zijn.

Mijn liefdesverhaal naspelen

Die nacht belde ik haar opnieuw en we spraken. In het begin was ze ver weg, maar na een tijdje leek ze me goed en toen vroeg ik haar waarom ze zo beledigd was in het café. Ze vertelde het eerst niet, maar naarmate de uren vorderden, vertelde ze me dat ze jongens haatte en het ergste wat ze ooit wilde doen was uitgaan met een jongen.

Blijkbaar was ze al een keer gekwetst door jongens die ze met heel haar hart vertrouwde. We spraken tot vijf uur in de ochtend en ze vertelde me veel meer. Ik wilde haar gewoon knuffelen, maar zelfs de gedachte om haar een telefonische knuffel te geven, maakte me bang. Maar we besloten om elkaar opnieuw te ontmoeten. Dezelfde vleermuisplaats, dezelfde vleermuistijd.

We begonnen daarna de hele tijd samen te blijven. Soms pakte ik haar op van haar werkplek en op andere momenten liet ik haar thuis liggen. Al snel veranderden weken in maanden en deze keer voelde alles als een sprookje.

De tijd stond stil toen we met z'n tweetjes waren. Op een avond, toen we elkaar ontmoetten en naar het café gingen, was het te druk voor de ruimte, dus besloten we een ritje te maken om de tijd te verdrijven. Het was een lange rit, en ergens op de weg scheen de zon zachtjes naar ons, het was een enorme rode bal die de hele wereld om me heen deed gloeien. Het was het meest romantische zicht, of misschien had ik de zon op dat moment van de dag nog nooit opgemerkt. Niettemin, het was prachtig.

Ze zei dat de zon mooi was. Ik zei dat het niet te vergelijken was met haar. Ze lachte. Ik glimlachte. Ik pakte haar hand. Het voelde gespannen. En toen sloten we onze ogen. Godzijdank was de weg verlaten. En dan, haar lippen spatten in een meisjesachtige grijns die ik nog steeds niet kan vergeten. Dat was het moment. Het was inderdaad prachtig. Ik voelde me warm en fuzzy. En ik wilde dat de rit voor altijd zou duren. We kwamen bij haar thuis, en ik omhelsde haar vaarwel. Dat was de eerste keer dat ik haar knuffelde. Terwijl we elkaar omhelsden, wist ik dat ze niet los wilde laten. Ik ook niet.

Een kort liefdesverhaal dat een leven lang meegaat

De volgende avond gingen we naar het café. We zaten voor de eerste keer naast elkaar. En we hielden elkaars hand vast. We spraken minder en lachten meer. Ik vertelde haar dat ik haar leuk vond. Ze lachte veel meer. En toen sloeg ze me in mijn arm en zei dat ze ook van mij hield. En op dat moment gooide ik haar armband uit mijn zak. "Het leven is een verrassing" ??. Daar ben ik het niet meer mee eens. Ik glimlachte. Ze zag haar armband. En ze lachte. Die tinkelende, lieve lach die zo bedwelmend is. Ik was een gelukkige jongen met het perfecte cadeau, helemaal opnieuw. En ze was een gelukkig, eenzaam meisje. Gewoon eenzaam niet meer.

Je kunt nooit vertellen hoe liefde in je leven kan komen, of hoe je je eigen korte liefdesverhalen uit het niets kunt beleven. Maar een groot liefdesverhaal wacht ons allemaal, en het is net om de hoek. Immers, iemand heeft niet eens gezegd dat het leven een verrassing is!