Teenage Love Stories - A Reunion of Teenage Love

Hoeveel van ons kunnen geluk hebben om de romantiek van liefdesverhalen uit de tienerleeftijd terug te halen? Kun je ooit je middelbare schoolliefde vergeten? Of komt die vonk tot leven als je elkaar weer tegenkomt. Jamie Barlow deelt zijn vreugde van smelten in liefde.

Een schoolreünie. Ik vroeg me af of ik moest gaan.

Het was bijna tien jaar geleden dat ik daar zelfs een gedachte aan had gegeven.

Terug op school, hadden mijn vrienden en ik beloofd dat we het elk jaar zouden proberen te halen, maar goed, ik gaf die gedachte op het jaar dat ik afstudeerde.

Maar deze keer, toen ik de uitnodiging hield, drong iets in mij ertoe op om eraan deel te nemen.

Wat in godsnaam, ik zou zeker nog een avondje uit kunnen gebruiken, zei ik tegen mezelf.

Ik belde een paar van mijn oude schoolvrienden en overtuigde hen om daar te komen, en ze waren behoorlijk verrast toen ze de nieuwe kracht in me zagen om dit jaar naar de reünie te gaan.

De verwachting van de reünie

De D-dag kwam aan en op die warme avond verwachtte ik niets bijzonders, alleen een paar dikbuikige mannen en een troepje babbelende vrouwen.

Maar van binnen voelde ik een vreemde opwinding die ik al heel lang niet had gevoeld.

Omdat ik in de entertainmentindustrie zat, waren feesten waar ik aan toegaf, voor de kost. Maar toen was er iets anders anders, of was het gewoon mijn slechte intuïtie?

De reünie in het blitse hotel was leuk, best interessant. Toen het feest begon, was het geweldig! Het was leuk om mijn oude vrienden te zien met bijnamen zoals 'krullen' nu met geweldige grote kale plekken. We lachten en praatten als kleine kinderen in hun negende klas. Het was leuk en ik vroeg me af waarom ik al die jaren nooit last had gehad van reüniepartijen.

Herinneringen aan een tienerliefde verhaal

Ik liep naar de bar om mezelf nog een drankje te geven. Ik verontschuldigde me bij groepen tieners van middelbare leeftijd in de twintig en dertig die bier morsten terwijl ze vraatzuchtig lachten. De reünie was leuk, herinnerde ik mezelf. Met een drankje in mijn hand liep ik terug door de kamer.

Ik was verdwaald in mijn gedachten toen ik onbewust iemand in een stelletje giechelende vrouwen uitboog. Ik trok mezelf bij elkaar en verontschuldigde zich bij haar. Ze was heel mooi en accepteerde de verontschuldiging gracieus. Haar ogen waren charmant.

Ik liep langs en haar ogen herinnerden me aan een mooie herinnering. Iets wat ik niet had kunnen verliezen, maar het al die jaren had proberen te vergeten. Mijn hart miste een slag en begon hard te bonzen, heel hard. Zou het haar kunnen zijn? Ik draaide me om en wenste een wonder.

Oh mijn god, het is Nancy!

Dit was precies het meisje dat jaren geleden elke nacht mijn dromen had gestolen. Ik zag dat zij het was met een blik. Ik zou die mooie, doe-als-ogen nooit kunnen vergeten. Ze was mooi en was niet veranderd sinds ik haar voor het laatst zag. Ik strompelde naar een stoel terwijl ik probeerde mijn hart in mijn borst te houden. Ik raakte in paniek, ik voelde me een kleine jongen waarover we lezen in die liefdesverhalen. Op dezelfde manier als altijd wanneer ze in de buurt was.

Herinneringen aan tienerliefde

De eerste keer dat ik me zo voelde, was ik in de negende klas. Ik was een van die kinderen die je een dorky middelste bencher noemt, niet te nerd, maar toch niet cool genoeg om in te passen, achterin de klas. Er was een nieuw meisje op school en de leraar stelde haar voor aan de klas. Haar naam was Nancy. Ik wilde "vriendschap met haar maken" ?? maar elke keer dat ik naar haar toe liep, bevroor ik en kreeg ik een schaapachtige grijns.

Op een dag in de klas fluisterde ik tegen het meisje dat naast me zat om me aan Nancy voor te stellen. Ze glimlachte alleen maar en hield zich stil. Toen de bel ging en de leraar naar buiten liep, stond dit meisje gewoon op en schreeuwde het uit op haar stem, tot mijn verbazing: "Nancy, deze Jamie vindt je leuk !!"

De klas barstte in lachen uit en ja, ook Nancy lachte. Ik wilde me gewoon verstoppen onder de bank. Ik voelde me zo stom. Voor de rest van de lessen zat ik heel stil en overwogen. Uiteindelijk vertelde ik Nancy dat ik haar leuk vond, die avond. Het was allemaal ongepland en ik maakte een grote chaos van alles. Ze zette me uit mijn ellende met een goed geplaatst 'Nee', dat mijn hart verbrijzelde.

Na die dag kon ik niet veel met haar praten, ik was te bang. Ik zou haar vertellen dat ik haar wel eens leuk vond, waardoor ik er des te roekelozer uitzag. Ik belde haar af en toe leeg. Het voelde goed om naar haar stem te luisteren, tot de dag waarop haar vader een nummerherinnering installeerde die toen relatief nieuw was. Ze leerde weten dat ik het was die haar blanco noemde en ze werd boos.

Ze belde me op en vertelde me dat ik een 'psycho' was en probeerde me te vertellen dat er betere dingen waren om over te praten dan 'kan ik je ontmoeten na school?' Zij was degene die me de zin 'hoe was het weer?' Leerde kennen en zei dat ik haar moest vragen, elke keer als ik haar wilde vertellen dat ik haar leuk vond. Twee jaar gingen voorbij en er was niet veel dat ik kon doen om over dit meisje heen te komen. Ik heb zelfs haar kaarten meegebracht die ik haar nooit heb gegeven en heb cassettes opgenomen die ik haar niet kon geven, hoewel ik haar naam netjes op elke band schreef.

Afstudeerdag verstreek en wij scheidden wegen af ​​met interessante huisdierennamen voor elkaar. Ze noemde me een 'psycho', en goed, ik noemde haar 'die ene' hoewel ik dat nooit hardop kon zeggen. Ik probeerde haar te vergeten, maar het was iets dat ik niet kon doen. Ik ging met een paar meisjes met elkaar om en bracht mijn leven terug op zijn plek. Ik verloor de middelste bencher-tag en kreeg de nieuwe tag 'charmant'. Ik wou dat ik dezelfde tag had kunnen hebben op school. Maar goed, ik heb een nieuwe lijn helemaal alleen geleerd. 'Shit happens'.

Schiet uit het verleden

Een klap op mijn schouder bracht me weer in mijn gedachten, samen met een scheut wodka op mijn dij. Het was een van de jongens die naar me staarde. De jongens kwamen om me heen en vroegen zich af of ik te dronken was. Ik was, echt waar, en ik wist alleen dat het niet alleen maar de drank was. In mijn gedachten zat ik midden in het liefdesverhaal van een tienerjongen. Ik wees naar de andere kant van de kamer en ze volgden mijn vinger. De mannen stonden ook een ogenblik stil, totdat ze barstten in lachen uit.

Een paar handen grepen mijn shirt en een paar lieten hun handen hard vallen op mijn spijtloze rug. Ze konden niet geloven dat iemand me zelfs na lange tijd zwak in de knieën liet gaan. Ik kon het ook niet geloven!

Ik was nooit degene die problemen had meisjes te benaderen of op te pikken, maar nu voelde ik me de tienerjongen die verliefd was op een meisje in de klas. Ik wist dat ik nooit bij haar zou kunnen komen en beginnen te praten. Ze zou nog steeds aannemen dat ik een psychopaat was. Ik wilde echt een snelle en goede indruk met haar maken. Ik wist bijna zeker dat ze me nu niet zou herkennen. Ik had mijn dikke bril verloren en mijn verliezershouding.

Mijn vrienden prikkelden me om naar haar toe te gaan, ze wisten niet dat ik nog steeds bang was om met deze ene meid te praten. Ik haalde ze alleen maar op en deed alsof ik me niet druk maakte om haar te kennen.

Het tiener liefdesverhaal opzoeken

Ik moest haar laten weten dat ik glad was voordat ik haar benaderde, en ik wist precies wat ik moest doen. Dit was vertoningstijd en dit was mijn enige kans. Ik liep naar een van mijn oude leraren toe en na een kort gesprek had ik een goede oude microfoon in een paar minuten in handen. Ik was niet voor niets een goed doel. Ik heb bewezen dat ik bij alle partijen de beste was, maar op dit moment voelde het alsof dit mijn grootste en meest moeilijk te behagen publiek was.

Ik riep naar de menigte, en ik voelde dat mijn zelfvertrouwen terugvloeide in mij, mijn stem door de luidsprekers had altijd dat effect op mij! Ik had het publiek aan het lachen en had genoeg aan spelletjes en gekke activiteiten. Ik deed mijn best om niet naar Nancy te staren. Ik kon haar vanuit mijn ooghoeken zien. Ze fluisterde af en toe tegen haar vrienden.

Dat is een goed teken! Dat is het zeker. Ze herkende me ... wauw! Dit gaat leuk worden. Ik vroeg me af wat ze zou denken. 'Kan dit echt van hem zijn, dezelfde psychopaat van school?'

Ik liep het podium af met een brullend applaus en een Herculisch ego! Ik hield van wat ik net deed. Ik liep voorbij Nancy en deed alsof ik haar niet zag. Man, ik wilde zo graag met haar praten! Maar ik wist wat ik moest doen en ik zou het niet verknallen. Ik moest mijn kaarten goed spelen.

Enige tijd later hadden we een van die groepspellen die tijdens schoolreünies worden gespeeld. Het was precies het moment waarop ik had gewacht, het Teambuilding-spel, waarbij mensen groepen in bepaalde aantallen moesten vormen of geëlimineerd moesten worden. Ik zorgde ervoor dat ik in dezelfde groep als zij in een van de rondes zou zijn en voor het eerst die avond trotseerde ik een oogcontact. Ik keek haar aan met een beetje verrassing en staarde alleen maar. Valse herkenning daagde op mij! Het was Nancy.

“Nancy ?!” ?? Flapte ik uit in nepverrassing. Ik moest die nacht veel nepemoties gebruiken. Ze lachte. Oh god, mijn hart gaf onmiddellijk een kernsmelting. Onze groep werd uit het spel geëlimineerd, verkeerd aantal mensen. Maar wat maakt het uit, ik wist dat ik gewonnen had. Ik kon het in haar ogen zien. Het was niet dezelfde 'ik zie een psychologische' blik uit de schooltijd. Het was warm en meer dan vriendelijk.

Ik trok een stoel achteruit zodat ze ging zitten. Ze lachte. Ridderlijkheid regels! We gingen zitten en spraken. Ik sprak alsof ik haar nooit had gesproken. We lachten en praatten de hele nacht door. Ze vertelde me hoe aangenaam ze was verrast deze nieuwe persoon in mij te zien. Ik vertelde haar hoe fijn het was om haar na al die jaren te zien en nog steeds hetzelfde te voelen. Ze gutste. Ik had daar precies kunnen smelten.

Ik vroeg haar om te gaan eten en we zijn allebei vertrokken naar een van de rustige restaurants in het hotel. We praatten en praatten en ik zag de warmte in haar mooie ogen die zo goed aanvoelde. We spraken over alle stomme dingen die ik toen deed en lachten het samen uit. We wandelden door de tuin en gingen op een van de tuinbanken zitten. Ik greep haar hand en vertelde haar hoe blij ik was haar weer te zien.

Ze glimlachte toen ze haar andere hand op de mijne legde. 'Hetzelfde hier, Jamie ... hetzelfde hier.'

[Lees meer romantische liefdesverhalen in onze hartverwarmers]

En op dat moment wist ik dat ik echt verliefd was en een van de beste tienervriendelijke verhalen werd ontketend, niet alleen in mijn hart, maar ook in ons hart.