Romantische liefdesverhalen - magische momenten
Wanneer je je gelukkige leven langs je laat glijden in het najagen van materialistisch geluk, dan is alles wat je nodig hebt één magisch moment om alles terug te brengen naar de realiteit op de grond. Jonathan Mathers vertelt zijn verhaal over het nastreven van rijkdom, en ten slotte, zijn ontmoeting met liefde om een romantisch liefdesverhaal te maken dat het lezen waard is.
Je hebt dit misschien niet gemerkt, maar ik geloof dat er altijd levensveranderende momenten zijn in het leven van elke persoon.
En vaker wel dan niet, het zijn de kleine dingen en kleine beslissingen die een grote verandering teweegbrengen.
En een ding dat grappiger is dan dit alles bij elkaar is dat de grootste veranderingen in het leven meestal gebeuren wanneer het verleden versmelt met het heden.
Ik heb het over ontmoetingen, botsen tegen oude schoolvrienden en andere dingen die in die richting lopen.
De bezigheden van mijn jonge leven
Toen ik een jonge jongen was, wilde ik een grote stoere vent zijn.
En tegen de tijd dat ik op de universiteit zat, wilde ik de rijkste man van de wereld zijn.
En tenslotte, toen ik klaar was met formeel onderwijs, had ik besloten om wat geld te verdienen. Ik ontstopte alle lege dromen in mijn hoofd en werkte hard aan mijn echte droom. Geld verdienen.
Voor mij klonk het op dat moment als een meesterlijk idee. Echt, wie zou er ooit aan geld denken, iedereen die ik kende wilde werkplezier.
Ik zou de enige zijn die meer aan geld dan aan iets anders dacht, dus misschien kon ik misschien geld op bomen laten groeien, terwijl de rest van de wereld hun Ferrari verkocht, omgebouwd tot monnik, een jaar vrijaf nam om te eten , bid en bemind, kijk binnen, of zoek gewoon naar werkplezier in architectuur zoals Howard Roark.
Nu, een decennium later, weet ik hoe verkeerd ik was.
Een ontmoeting met de geesten van mijn verleden en de toekomst
Het lukte me om te doen wat ik het beste wilde doen. Geld verdienen. Maar onderweg was ik al meer dan tien jaar geleden alles kwijt wat mij het meest toe deed. Ik had geen vrienden, ik had zakenrelaties. Ik had geen vrije tijd, ik speelde golf en sprak zaken. Ik ben niet op vakantie gegaan. Ik heb de wereld rondgereisd over zakelijke vooruitzichten. Ik was het enige geworden waar ik bang voor was te worden.
Ik was een man die het niet wist om de grens te trekken tussen plezier, spelletjes en werk. Ik weet nog steeds niet hoe ik mijn leven en de verschillende aspecten ervan moet sorteren. Mijn werk is mijn leven en mijn leven, mijn werk.
Zes maanden geleden had ik een paniekaanval toen ik na een lange inspannende zakelijke bijeenkomst op het balkon van mijn hotel zat. Mijn geest was zo vol gedachten, het maakte me gek. Ik kon nauwelijks de sigaret in mijn hand vasthouden en ik voelde me flauw. Mijn hart deed pijn en mijn longen konden geen lucht meer opnemen. Ik was in een minuut goed, maar dat schudde me wakker. Ik heb misschien een paar dubbelen alcohol gedronken, maar ik was volledig verteerd door werk. Ik moest mijn leven veranderen, voordat ik alles verloor. Ik had geen persoonlijk leven. Ik had geen vrienden. Ik had mijn dromen bereikt en verloor al het andere dat er ooit toe deed.
Ik wilde mijn vrienden terug. Ik voelde me als Ebenezer Scrooge van 'A Christmas Carol'. De geesten van mijn verleden en mijn toekomst waren op mijn eigen manier op mijn deur geklopt.
De dag dat ik thuiskwam, belde ik een paar vrienden die nog steeds besloten om contact met me te houden. Dank God daarvoor! En ik vroeg hen of ze elkaar wilden ontmoeten. In het begin waren ze geschokt om te horen dat ik wilde afspreken, maar toen waren de plannen in volle gang. We praatten over de telefoon als kleine schoolkinderen, en onze gesprekken, zoals met elke man die vastzat op zijn oude vrienden, waren onzedelijk en ruw.
De opwinding van een reünie
De jongens namen de rest van de planning over en besloten om acht van onze BFF-vrienden terug te bellen van school voor een soort reünie. Ik kon het me op dat moment niet herinneren, maar we hadden toen een hechte groep vrienden, we waren met z'n negenen en we hadden altijd een geweldige tijd.
Terwijl ik in bed lag, herinnerde ik al onze jonge enthousiaste gezichten op de dag van het afstuderen. We omhelsden elkaar en ik liet iedereen beloven dat we altijd contact zouden blijven houden.
Het kostte me bijna tien minuten om zelfs de namen van de acht andere mensen in mijn groep te onthouden. Hoe ironisch, toch? Het walgde me.
We hadden besloten die zaterdagavond te ontmoeten, en die gedachte maakte me opgewonden. Ik was er vrij zeker van dat ik de meest opgewonden was van allemaal. Ze wisten niet hoeveel deze ontmoeting, ik bedoel, samenzijn, voor mij betekend. Het voelde als mijn persoonlijke Laatste Avondmaal. Ik was zo bang om alleen te sterven. Stom dacht echter dat ik nog 30 was en zes dagen per week werd uitgeoefend. Ik miste mijn vrienden en ik miste de uren van lui gebabbel en gelach. Ik was het beu dat ik gespannen was en de hele tijd tegengehouden. Ik haatte het om op mijn hoede te zijn. Ik was het beu om geld achterna te zitten. Ik wilde gewoon vrij zijn en niet veroordeeld worden. En alleen mijn oude vrienden konden me daar helpen.
Ik sleepte me door de week heen, ben bezig door werk en andere gespannen samenkomsten met collega's. Maar diep vanbinnen wilde ik dat de week voorbijvluchtte en ik wilde wegkomen, ook al was het maar voor een nacht. Eindelijk, na een lang drawl, eindelijk zaterdagavond aangekomen.
Mijn verloren leven reclaimen
Ik schopte mijn laarzen uit, gooide mijn pak weg en had een lange, koude douche. En voor de eerste keer in jaren, droeg een eenvoudig T-shirt en een blauwe spijkerbroek. Het was bijna anderhalf decennium geleden dat ik zelfs al mijn vrienden een tweede gedachte had gegeven. Ik had geen foto's, geen plakboeken, geen facebook-account, niets. Ik had mijn verleden gewist omdat ik er niets mee te maken wilde hebben. Die gedachte maakte dat ik me rot voelde.
Ik verliet mijn eenzame huis vroeg, ik had geen hond om afscheid van te nemen. Alleen de flikkering van de boobtube die leeg ging, kondigde mijn exit aan. Ik kwam op tijd bij het restaurant. Ik had ervoor gezorgd dat we naar dit restaurant zouden gaan, dezelfde waar we vroeger op zaterdag zaten, toen we op school zaten. Een kleine, armoedige joint die destijds de beste plaats in de wereld voor mij was. Ik liep naar binnen en vroeg naar de reservering. Het was niet nodig, er was niet zoiets als het reserveren van tafels in dit restaurant. Ik keek het restaurant rond en ik raakte in paniek.
Kon ik ze niet herkennen??
En toen voelde ik een scherpe pijn op mijn rug. En toen zag ik een gezicht waar ik naar verlangde. Een vriend! Een vriend die ik echt herkende. "Jon, klootzak ..." ?? Sam schreeuwde het uit.
"Klootzak, hoe ben jij in vredesnaam, gast ..." ?? Ik flapte eruit, zonder de barbarij een tweede gedachte te geven. We omhelsden elkaar en voor de eerste keer in lange tijd voelde ik de warmte van de knuffel van een echte vriend.
'Ze zijn allemaal onderweg, maatje ... ze komen samen. Shaun en Ali halen ze op. "??
"Dat is cool… "?? Ik antwoordde, zonder veel na te denken. Het voelde goed om zelfs een van hen te zien. Hij had duidelijk geen idee hoeveel hij zelfs voor mij betekende. We gingen zitten aan een enorme tafel en bestelden bier. Het was een tijdje geleden dat ik bier had geproefd.
We begonnen te praten en al snel waren we verdwaald in een gesprek. Het voelde alsof er bijna geen minuut of twee waren verstreken, het was eigenlijk een half uur, toen ik een enorm geschreeuw hoorde van mensen die mijn naam riepen. Gezichten, gezichten en meer nieuwe gezichten. En gezichten die langzaam veranderden in degenen die ik herkende en goed kende. Er brak iets in me los, puur geluk en blijdschap, ik werd overweldigd door dankbaarheid en mijn keel werd droog. Ik had het moeilijk om te slikken, terwijl elk van hen naar boven kwam en zich in mijn armen sloeg. Het was zo lang geleden. En ik was zo'n idioot geweest.
Er waren Shaun, Sam, Richard, Ali, Kimberly, Mary en Brittany. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit, net ouder. Zelfs vandaag zou ik de emoties die me die avond overweldigden niet kunnen verklaren.
"Tanya is onderweg, ze heeft iets tegengehouden ..." ?? Kimberly sprak zich in het bijzonder tegen niemand uit.
Een vleugje romantiek in alle vriendschap
Ik leerde zoveel weten over mijn oude vrienden in die uren, minuten of waarschijnlijk seconden dat we samen zaten. Sommigen van hen waren getrouwd, sommigen hadden zelfs baby's en een van hen was verloofd, omdat ze de volgende maand zouden trouwen. Ik had het te druk gehad om te rotten en ze hadden me toch opgegeven. Maar nu wilde ik ze om me heen hebben, meer dan wat dan ook.
De rest van mijn vrienden hadden contact met elkaar en wisten alles. Blijkbaar maakten ze er allemaal een punt van om minstens één keer per maand te ontmoeten. Ze hadden vastgehouden aan de belofte die ik voor hen had gedaan. Ik voelde me enigszins misselijk en erg schuldig. Ik keek weg, zonder dat iemand het zag.
Enige tijd later kwam een mooi meisje naar binnen en zwaaide naar ons, recht op ons af. Iedereen zwaaide terug, maar ik.
"Jon ... Omigawd ... je ziet er zo anders uit!" ??
Ik keek haar aan, verstikte mijn onbegrip en toen raakte het mij. Het was Tanya. Zonder haar beugel. Zonder haar varkensstaarten. Zonder haar enorme schandalige oorbellen. Deze Tanya was prachtig. Deze Tanya had lang, mooi haar. Deze Tanya trok de lucht uit de afgesloten ruimte. En deze Tanya heeft me eigenlijk bij mijn naam genoemd. Ik kon me niet herinneren dat ze me op een ander moment had aangesproken dan 'Idioot'. Ik glimlachte terug zo breed als ik kon. Woorden hadden nauwelijks betekenis op momenten als deze. We omhelsden elkaar en begonnen elkaar uit te lachen.
"Idioot, je ziet er zo verdomd anders uit. En kijk naar jou, nam niet de moeite om contact met ons te houden, of wel? "??
"Tanya ... waarom ... Het spijt me ... Goh, je ziet er zo anders uit ..." ??
"Wat, idioot ... Oké, hoop dat jullie mijn drankje hebben besteld ..." ??
Alles was zo verwarrend voor mij toen Tanya binnenkwam. Ik had alles opgegeven wat ik meemaakte bij het najagen van geluk, en toch voelde ik me meer gelukkig bij al mijn schoolvrienden die er niets op tegen hadden om elkaar te ontmoeten. Ik had eigenlijk al mijn geluk laten wegvloeien en rende op zoek naar iets waarvan ik dacht dat het de enige manier zou zijn om geluk te bereiken.
Tanya ging naast me zitten en de hele tijd zaten haar handen op mijn schouder. Ze dacht er niet te veel over na, maar dat deed ik wel. Ik wist niet waarom. Het voelde raar.
Het begin van een romantisch liefdesverhaal
Een knuffel was één ding, maar Tanya's handen op mijn schouder maakten dat ik me ongemakkelijk gelukkig voelde. We gingen zitten tot laat in de nacht en er was geen moment dat er stilte was. De diners die ik me herinnerde waren sobere, stille ervaringen met af en toe een toast en vrolijke gesprekken met ego. Hier was geen ego, het was eerlijk en soms bruut.
Ik lachte zo erg dat mijn kaken pijn deden. Ik ruilde nummers met iedereen en we besloten het volgende weekend af te spreken. Ik wilde niet al te enthousiast zijn om die line-up te bereiken, ook al had mijn hart pijn om ze te laten gaan. Ik had ze een keer eerder laten vallen. Deze keer wilde ik de stomme acceptant zijn, iemand die zijn belofte nakomt. Al snel moest iedereen terug, en ik heb ze allemaal verdragen.
"Richard, breng me naar mijn huis. Ik heb mijn auto niet gehaald, ik heb een taxi gepakt "?? Tanya snauwde naar Richard.
Ik weet niet hoe dat met mij is gebeurd, maar ik flapte eruit: "Hé, ik laat je vallen, het is cool. Ik heb niets te doen."??
"Ok ... ay ... Als je het echt zegt ..." ?? en ze flitste gewoon met een schattige glimlach naar me. De jongens lachten ook naar me. Misschien wisten ze dat er meer was dan alleen maar bier in de lucht.
Ik had nog nooit een meisje op die manier tegen me zien lachen. Noch had ik ooit het gevoel dat mijn hart sneller klopte. Ik was zo blij en dronken van hun gezelschap en toch deed de aanwezigheid van Tanya meer schade dan alle anderen. We omhelsden elkaar nog een keer en Tanya en ik stapten in mijn auto. We spraken de hele weg, en al snel kwamen we bij haar thuis. Ik keek haar gewoon aan, kennelijk vroeg ze me niet om naar boven te komen, dacht ik. Dat deed ze niet.
"Ben je bezig?"?? vroeg ze zonder preambule.
"Wat bedoelt u… ?"??
"Nou, het is een tijdje geleden en ik ben morgen vrij, dus ik wilde weten of we het kunnen inhalen. De andere jongens zijn allemaal aan het daten of hangen op zondag, en ik ben niet ... dus ... jij morgen vrij? Hé, wacht even, ben je bezig met je vriendin of zo? "??
"Nee ... geen vriendin!" ?? Ik stamelde terug, ik wist niet waarom ik stotterde. Ik voelde me zo onbeheerst bij haar. Ik was altijd degene in controle. Tot dat moment.
"Goed dan, ik kom morgen naar je toe ..." ?? zei ze, terwijl ze uit de auto stapte.
Ik stapte ook uit en liep naar haar toe. We omhelsden lang en ik keek naar haar. Ze keek naar mij. Het voelde niet meer alsof we vrienden waren. De lucht was knetterend van iets dat ik niet kon verklaren.
"Ik heb je al die jaren echt gemist. Ook al heb ik het nooit beseft, "?? Ik zei terwijl ik haar aankeek, "... en je ziet er zo mooi uit." ??
En op dat moment zweer ik tot God, zelfs in het donker kon ik haar wangen roze zien worden. Ze bloosde! Ze sloeg zachtjes tegen mijn gezicht en haar handen namen de tijd om van mijn wang weg te glijden. "Idioot ..." ?? ze lachte. Haar glimlach was besmettelijk. "Ik zie je morgen."??
De magische momenten van het ervaren van liefde
Ik reed naar huis, met een gekke kracht die ik niet kon begrijpen. Ik was extatisch. Ik keek naar iedereen die mijn kant op keek. Ik lachte zelfs wild naar een agent bij een verkeersstop als een idioot. Was ik verliefd? Was het mijn vrienden? Of was het Tanya? Of voelde dit ware geluk? Ik wist het niet. Eerlijk gezegd kon het me niet schelen. Ik lag gewoon in bed en staarde naar de lege ruimte boven me. Mijn kaken doen pijn. Ik sloot mijn mond. Ik lachte de hele weg naar huis. De gedachte aan Tanya's glimlach bleef nog steeds hangen in mijn gedachten.
Ik werd de volgende ochtend vroeg wakker, ik sliep die nacht nauwelijks en kwam er nu aan denken. Ik belde Tanya op, sprak een paar uur met haar over niets in het bijzonder, en toen besloten we dat ze naar mijn huis zou komen.
Een uur later was ze thuis. In mijn plaats.
Ze had echt iets dat al het licht uit de kamer zoog. Ze gloeide positief en straalt als Claire Danes uit in Stardust. En ze zag er prachtig uit. Plotseling keken al mijn dure kroonluchters zachtmoedig voor dit glorieuze aura dat elke hoek van de kamer vulde met een gevoel van geluk dat ik nooit had gekend. Zelfs mijn decor leek zo te gedragen, alles zag er veel beter uit om haar heen.
Ik glimlachte naar haar. Ze glimlachte onmiddellijk terug. Haar glimlach was boeiend, spontaan en toch zo waar. En absoluut besmettelijk.
We gingen zitten voor de televisie en spraken urenlang. We bestelden pizza's en brachten de hele middag thuis door. Ze vertelde me over haar werk en over haar exen. En ik sprak over de mijne. Ik hield de beschrijvingen van mijn leven kort. Eigenlijk was er niet veel om haar het toch te vertellen.
Het was laat in de middag en de zon scheen lui door de dikke glazen panelen die een kant van mijn woonkamer vormden.
Het koude glas had altijd weerspiegeld hoe ik me voelde over mijn leven, koud, hard en ondoordringbaar. Maar vandaag, toen we ertegenaan leunden en naar de ondergaande zon staarden, voelde het warm aan. Ik had daar voor altijd kunnen blijven staan kijken naar de ondergaande zon en vogels namen hun laatste vlucht voor de dag. Ik keek naar Tanya, ze keek achterom. En lachte. Ik denk dat ze wist dat ik haar leuk vond, maar ze wilde er geen punt van maken.
"Je ziet er zo mooi uit, Tanya ..." ??
Ze glimlachte opnieuw. "Waarom Jon, dank je!" ?? ze lachte terug met een schijnrotatie.
"Laten we een film kijken, ok, ik heb een paar goede."
"Zeker… "?? ze glimlachte opnieuw.
Ik kon niet begrijpen wat er gebeurde. Ik was met iemand die ik het afgelopen decennium had vermeden, en hier was ik en ik viel haar in een oogwenk. Ze was fascinerend en boeiend, ze was mooi en verbluffend, synoniemen en rijmpjes maakten geen recht aan de uitstraling die ze in de lucht wierp.
Ze koos de film "The Holiday" ??. Ik had het niet gezien. Ze ook niet. Ik trok de gordijnen dicht en dimde de lichten.
De film was geweldig en ergens in de film was er een moment waarop Jude Law en Cameron Diaz beseffen dat ze verliefd op elkaar zijn. Ik herinner dat omdat het rond dat punt was toen onze vingers elkaar raakten. Ik wist niet wat ik moest doen, terugtrekken of dapper zijn. Ze heeft ook niets gedaan. Maar ik voelde dat de infusie van ongemak en gelukzaligheid tintelde op het punt waar onze vingers elkaar raakten. Ze voelde het ook. We waren allebei erg rigide.
Magische momenten en de wazige momenten
Een goed tien minuten verstreken. Stilte. De film was vaag in mijn gedachten. Ik kon niet concentreren. Ik kan me niet herinneren dat ik ademde. Maar ik voelde iets in mij. En het gevoel was intens. Ik wilde Tanya in mijn armen houden.
Zijn er momenten in je leven dat je iets wilt doen en het volgende moment is alles een waas en doe je wat je wilde doen, ongeacht de gevolgen? Dit was mijn tijd.
Ik dacht niet, maar ik draaide me om naar Tanya. Ze keek me aan. Haar ogen zeiden iets, maar ik was te verdwaald om het te lezen. Ik gleed mijn hand weg van die van haar. Ze zag er nu verward uit. Het volgende moment wikkelde ik het om haar heen. Zoveel flitsen gedachten flitsten door mijn hoofd in die tijdsspanne van nauwelijks een seconde of twee. Zoveel emoties liepen als nooit tevoren door mijn aderen. Maar toen ik Tanya omhelsde, verdween alles. Het was gelukzaligheid. Ik was in de hemel, verloren ergens in de tijd en in de ruimte die warm en zo vol liefde was. Ik voelde haar handen behoedzaam en doelbewust over mijn rug bewegen totdat het een punt bereikte waarop het stil bleef staan.
De tijd was hier zo slecht. Niets ter wereld was meer een overweging. Niets deed er meer toe. Alleen zij. En ik.
Haar handen gleden naar beneden, en als op een rij, deed ik hetzelfde. En toen greep ze mijn handen en keek in mijn ogen. Ik staarde terug en probeerde te lezen wat ze van me wilde weten. Ze glimlachte, alsof ze wist wat ik dacht. Ze kuste mijn wang.
Het liet een koude en toch brandende plek op mijn gezicht achter. Ik wilde dat voor altijd voelen. Ik streek met mijn vingers door haar zachte haar, ze voelde aan als strengen van fijne zijde en rook naar kaneel. We hebben niet gesproken. Maar we zijn niet gestopt met communiceren. Er was iets in de lucht. En het was magisch.
[Quiz: ben je meer dan een vriend?]
Jonathan en Tanya zijn sindsdien verliefd geweest en het leven kon voor beiden niet beter worden. Ze zijn samen verhuisd en hebben een hond. Ze noemt hem nog steeds een idioot. Hij kan nog steeds niet stoppen met glimlachen als hij haar ziet. Een toevallige ontmoeting die leidt tot een mooi einde, hoe kan dat ooit een mooi romantisch liefdesverhaal zijn?
