Lost Love Stories - My Immortal Love

Je kunt verliefd worden, wanneer je het het minst verwacht. Maar kun je je vlam overtuigen om van je te houden? Nu, dat is het moeilijke deel van het ervaren van een verloren liefdesverhaal, zegt Noah Gladder, terwijl hij zijn hartverwarmende verhaal over onsterfelijke liefde vertelt.

Liefdesverhalen gaan bijna altijd over liefde.

Ik zeg bijna, want soms is het gewoon lust en op andere momenten is het niets dan een bloeiende verliefdheid.

Mijn liefde is anders.

Mijn liefde is nooit liefde geweest.

Bij gebrek aan een beter woord, zou ik zeggen dat mijn verloren liefdesverhaal een herinnering is.

Een stukje van wat ik graag wilde zijn, wat ik hoopte dat het zou zijn.

Toch beschouw ik mijn rendez-vous met mijn eerste liefde als niets minder dan een mooi liefdesverhaal, een die spiraalsgewijs ontspoort op die momenten van eenzaamheid, gelukzaligheid, spijt en pijn.

Maar ik denk dat ik veel meer waarde hecht aan mijn verloren romance dan de meeste anderen waarvan ik weet dat ze hun huidige liefde koesteren.

De weg bereiden voor een liefdesverhaal

Mijn hoofdstuk van de liefde begon lang geleden. Toen ik nog een jongen was en ze nog steeds een meisje was.

De eerste woorden van mijn liefdeshoofdstuk werden geschreven in een prachtige omgeving vol kleuren en kostuums. Ah! Een omgeving zo mooi dat ik in een sprookje had kunnen zijn.

Ik voelde die speciale schok net boven mijn buik toen ik voor het eerst op school zat.

Ik vertegenwoordigde mijn school in een inter-schoolcompetitie en had mijn rol in een toneelstuk voltooid, als hoofdrolspeler in het stuk.

Nadat ik de lading verf van mijn gezicht had gewassen, sloop ik terug en sloot me aan bij het publiek om te kijken hoe de anderen speelden.

Mijn vrienden en ik waren er vrij zeker van dat we zouden winnen, maar er was een hele meidenteam van een andere school dat net zo schitterend leek te presteren als ons, zo niet meer. Vijftien minuten later was er een klein beetje paniek in mijn kleine hartje. Die meiden waren best goed, en de hoofdrolspeelster van het stuk was verrukkelijk, niet alleen met haar acteervaardigheden, maar ook met haar schoonheid. De uitvoering eindigde met een beperkt applaus en ik kon niet echt zien of er meer applaus voor hen of voor ons was, maar het was goed. Iets in mijn buik zei me dat we beter waren!

Liefde ervaren voor de eerste keer

Na een tijdje liep de meidengroep terug en ging een paar stoelen verderop zitten. Een paar minuten later spreidde ik me stil in mijn nek en probeerde ik een glimp op te vangen van de voorsprong onder de meisjes. Eén oogopslag, het was gewoon niet genoeg. Een minuut later keek ik opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En nog een snelle blik later, ze zag me. En een paar meer opgewonden vluchtige glimpen later, ik kon haar ook naar mij zien kijken! Wauw!

Een half uur en honderd blikken later, mijn maag was aan het karnen en ik had koud zweet op mijn voorhoofd.

Ik had overal kippenvel en ik keek haar aan. Deze keer keek ze recht in mijn ogen. Ik had het in films gezien, dit was hoe liefde begon, door in elkaars ogen te staren. Dus staarde ik, en ik wilde staren totdat een van onze ogen tranen gaf. Eén ... twee ... vijf ... zeven ... dat was het. Zeven seconden later voelde ik me slap en zwak en wilde ik overgeven van opwinding!

Ze had haar ogen niet van me afgenomen. Man, dit meisje had ballen, hield ik mezelf voor (natuurlijk, niet letterlijk!). Ik had nooit langer naar haar kunnen staren dan dat. Ik herinnerde me alle films met ontzag. Het was echt moeilijk om het oogcontact gaande te houden!

Een toevallige ontmoeting die nergens toe leidde

Ik was te bang om nog meer blikken uit te wisselen, maar elke keer lukte het me om weg te kijken voordat ze tegenover me stond. Het gebeurde het volgende halfuur en ik voelde me zo goed! Ik wilde met haar praten, maar ik had nog nooit zoiets gedaan, dus besloot ik te wachten op het juiste moment. Momenten die, zoals we allemaal weten, nooit zullen komen.

Uiteindelijk kregen we de eerste plaats in het stuk en haar team werd tweede. We stonden zelfs naast elkaar voor een fotosessie, maar ik kon geen enkel woord tegen haar zeggen. Ik wist zeker dat ze wist waar ik doorheen ging omdat haar vrienden giechelden en zo nu en dan een duwtje in de richting van me gaven. Had ik maar net één woord gezegd, dan had het misschien een verschil gemaakt. "Gefeliciteerd ..." ??

Een woord zeggen heeft mogelijk het einde van mijn verhaal veranderd.

We scheidden ons af zonder zelfs maar een glimlach. De show was voorbij, maar haar mooie gezicht bleef een paar nachten hangen in mijn herinneringen. Ik herinner me zelfs dat ik meerdere keren van haar droomde, en ik vroeg me af of ze ooit hetzelfde met me had gevoeld. Weken gingen voorbij en daarna maanden. Ik had alle hoop verloren om haar weer te vinden, maar ik kon nog steeds niet aan haar denken. Noem het een van die kinderachtige verliefdheden die mensen krijgen als ze jong zijn. Voor mij was het liefde.

Een tweede kans komt op mijn deur kloppen

Mijn vrienden en ik spraken af ​​en toe over haar en we vroegen ons af of ik ooit met haar uit zou kunnen gaan. Ik hing zelfs rond in de buurt van haar school, die een paar kilometer verderop was, in de hoop haar op een dag te vinden. Maar ik heb nog nooit zoveel geluk gehad in het leven.

En toen gebeurde het. Op een mooie dag, een goede vriend van me, vlak voor de schoolbel op me afkwam, en hijgde naar adem ... "Ik zag haar! Ze ging naar haar schoolbus ... "??

Ik hield zijn halsband vast, met de waanzin van een opgewonden waanzinnige, en vroeg hem om me meer te vertellen. Alle anderen zaten ook in de war en wachtend om meer te horen. Hij vervolgde: 'Haar schoolbus heeft haar ergens in de buurt van mijn huis opgehaald.' ??

Het was een geweldige dag voor mij! Ik wist eindelijk hoe ik haar kon vinden. Het was te laat om nog meer te praten, omdat we door onze geschiedenisleraar in de klas werden geduwd. We namen onze stoelen en gaven notities door, en besloten iets te doen met de glanzende splinter van informatie die we kregen. Ik wilde haar zien ... Alleen al de gedachte haar te ontmoeten en samen uren door te brengen, zorgde ervoor dat ik ijlde!

Bereid je voor op de tweede kans

Op de achterbank van de klas werden de gevechtsplannen gemaakt, in dit geval de vergaderplannen. We besloten om vroeg in de ochtend naar haar bushalte te gaan en ik moest met haar praten. We dachten dat een doorlooptijd van vijftien minuten goed genoeg zou zijn, dus de volgende dag ging ik, samen met twee vrienden, regelrecht naar waar haar bus haar zou ophalen.

Het was een koude, mistige ochtend en eindelijk zag ik het mooie meisje dat al maandenlang mijn dromen achtervolgde. Jeetje! Ze was zo adembenemend. Ik kon niet stoppen met naar haar te staren. De tijd glipte snel weg. Nu we aan de late kant van het kwartier zaten dat we hadden voordat haar bus langs kwam, wist ik gewoon niet hoe ik met haar moest praten. Ik stond daar gewoon en verstopte me achter een boom, wachtend op de moed die ik miste, om in mij te sijpelen.

Mijn vrienden probeerden me te overtuigen, maar het enige wat ik kon doen, was een stomp schoppen die uit de boom stak en huiverde. Natuurlijk trilde ik niet vanwege de kou. Haar bus bereikte de halte, en zelfs voordat ik nog een glimp kon opvangen, was het allemaal voorbij. We gingen terug naar school en we dachten aan het volgende probleem. We wisten waar we haar konden vinden. Ik moest gewoon over mijn lafheid heenkomen! En niemand kan me daarmee helpen.

Werk mijn moed aan voor meer ontmoetingen

Dag twee. We bereikten een half uur te vroeg en ik wachtte af. Ze was daar goed. Maar nogmaals, na al de super kolossale inspirerende woorden die ik van mijn vrienden heb gehoord, kon ik het nog steeds niet doen.

Dag drie. Hetzelfde verhaal.

Dag vier. Ik begon best de boomstronk in de boom te trappen.

Dag vijf. De stronk van het hout was versleten.

Het weekend.

We waren op een maandag terug naar de gevechtsstations, dat was dag zes. Ik mikte op de boomstam, maar er was geen stronk over.

Dag Zeven. Mijn schoen scheurde eruit vanwege de frustratie-gevulde continue bonzen op de stronk.

Dag acht. Ik was gefrustreerd, ik wist niet waarom ik het gewoon niet kon doen. Maar ik denk dat mijn vrienden nog meer gefrustreerd waren.

Net toen de bus naderde, in een oogwenk, sleepten ze me van mijn goed verborgen boom-bolwerk en duwden me eruit! Ik gleed uit en gleed over de koude modderige grond, waardoor ik nogal wat afleiding voor alle meisjes in de bushalte veroorzaakte. En toen, op dat moment van Keanu Reeves 'Matrixmanoeuvre, ontmoetten onze ogen elkaar! Eerst zag ik een schok in haar ogen, en toen zag ik haar lippen in een brede glimlach uitstrekken.

Ik weet echt niet of ze het gemerkt heeft, maar ik glimlachte terug.

Het ging allemaal te snel. Het volgende moment was ik mijn steun kwijt en viel ik hard op mijn rug. Ik wist niet wanneer haar blije grijns eindigde, maar ik zag haar aan het lachen. En zij was niet alleen, elk meisje in die groep lachte. Ik weet niet wat me overkwam, want nu weet ik dat het een geweldige tijd was geweest om uit te zwaaien, maar alles wat ik kon bedenken, met mijn uitgebreide en 'geëvolueerde' brein, was om de staart in te steken en te rennen.

Rennen, Forrest, rennen!

Ik rende. En ik rende hard. Met een doorweekte natte witte broek en een grote bruine plek op mijn achterste liep ik weg. Ik rende alsof mijn leven ervan afhing. Ik rende totdat ik geen van de meisjes kon horen. Mijn vrienden die lachten en achter me renden, haalden me in. Ik lachte ook. Kom op, ik heb haar tenminste aan het lachen, nietwaar?

Maar op een of andere manier voelde ik me gewoon niet zo goed over mezelf. Ik bedoel, ik wacht al deze maanden, alleen om haar mijn vuile, doorweekte spijkerbroek te laten zien? Die gedachte leek mijn stemming niet op te heffen.

Mijn nieuwe masterplan - Plan B

We scheerden door de klasbel en haalden het terug naar school. Het was een sadistisch leuke ochtend geweest. Iedereen heeft het te weten gekregen en we hebben veel gelachen. Maar toen had ik nog steeds een missie en we stapten over naar Plan B. We besloten haar te besluipen. Ja, mijn briljante geest dacht dat het het beste was om te doen. Stal en hoop dat ongrijpbare geschikte moment te vinden.

Mijn vriend vroeg zijn chauffeur om ons op een avond naar haar bushalte te brengen en we wachtten tot de bus zou komen opdagen. Haar busroute was # 9. Mijn vrienden en ik volgden haar schoolbus helemaal tot aan haar bushalte en volgden haar daarna langzaam helemaal naar haar huis, wat niet ver was. Ik moest gewoon weten waar ze woonde.

De volgende avond werd besteed aan scouting voor een plek om rond haar huis te hangen, zodat ik de kans kreeg om haar per ongeluk tegen te komen..

Zaterdagochtend kwamen mijn twee vrienden en ik neer in een klein koffiehuisje om de hoek en wachtten tot ze er ooit uit zou komen. We hebben veel meisjes gezien die daar leefden en uiteindelijk kwam het meisje dat ik leuk vond uit haar huis en begon naar ons toe te lopen en liep uiteindelijk langs ons heen.

We kwamen stiekem de koffiewinkel uit en volgden haar als een stel verwarde lammeren. We liepen van de ene lantaarnpaal naar de andere, rollen over vrouwen met kinderen en postbodes, allemaal in de hoop onzichtbaar te blijven voor haar ogen.

We zagen haar de poort van een appartement binnengaan en we volgden haar. Maar we zijn haar binnen de kortste keren kwijtgeraakt en we wisten niet wat we moesten doen. Dus we liepen gewoon naar buiten en gingen terug naar de coffeeshop. Ik had besloten om haar vandaag te ontmoeten, dus besloot ik te wachten op de gelegenheid als die ooit zou verschijnen. Een paar uur, en er was nog steeds geen teken van haar. Het was al snel donker en ik zei mijn twee wingmen om te vertrekken.

Ik wilde niet dat ze door mijn ouders werden opgehouden vanwege mij. Ze hielden het nog bijna een uur vol en besloten te gaan. Ze vroegen me om ze te bellen zodra ik terugkwam, zodat ze alle details konden kennen. Ik knikte zenuwachtig en vroeg vaarwel.

Alles voor dit moment!

Nu was ik alleen en de vierde beker koffie drong door. Ik voelde me behoorlijk onrustig en wist niet wat ik moest doen. Ik besloot een wandeling te maken naar het appartement waar ze was verdwenen. Ik liep naar boven en liep toen terug. Ik deed dit een paar keer. Het werd erg laat en mijn maag rommelde van de honger. Ik besloot nog een laatste wandeling te maken en daarna terug naar huis te gaan. Ik was behoorlijk boos op mezelf. Nog een dag en nog een gemiste kans.

Ik nam afwezig een bocht en zelfs voordat ik kon denken, stond ze vlak voor me! Ik wist niet hoe het gebeurde of wat ik moest zeggen. Ik had niet verwacht haar te zien.

Ze keek me ook aan terwijl ze naar me toe liep. Ze leek verrast en stopte even, maar in een oogwenk keek ze weg en begon snel te lopen. We stonden bijna op het punt elkaar over te steken, toen ik al mijn moed verzamelde, zich omdraaide en naar haar toe rende. Mijn hart klopte wild en ik wist niet wat ik moest zeggen. "Hallo… "?? Ik flapte eruit, "Hallo!" ??

Ze keek op en zei 'hallo'. Maar ze stopte niet met lopen. "Kan ik even met je praten?" ?? Vroeg ik terwijl ik met haar rende.

"Zeker"??

"Ik wilde al heel lang met je praten, maar ik kon het gewoon niet ..." ?? Ik volgde, terwijl ik probeerde haar tempo te evenaren.

Ze trok haar wenkbrauwen helemaal op tot het werd verborgen door haar pony: "Oh ... kay, dus ...?"

"Ik wilde je echt beter leren kennen, en ik ken je naam niet eens. Ik ben Noah "?? Zei ik, en voelde een beetje van mijn zelfvertrouwen bij mij terugkomen.

Ze stopte met lopen. Ze draaide zich zo snel om dat ik bang was dat ze me zou slaan. 'Waarom loop je me achterna, ik heb jou en je vrienden zien rondhangen waar ik ook ga. Wat is er mis met jullie? "?? ze vergeldde zich.

"Ik wilde gewoon je vriend zijn ... Sinds de dag dat we elkaar in het stuk ontmoetten," ?? Zei ik, in een poging haar geheugen weer op te rakelen.

"Waar heb je het over? Ik heb je nog nooit in mijn leven gezien! "??

"Weet je nog dat de school een paar maanden geleden speelde? Mijn team kwam eerst en jij werd tweede? "?? Ik voegde tactloos toe. Eén seconde lang wist ik vrij zeker dat ze me nog wist, maar ik begreep gewoon niet waarom ze zich zo gedroeg alsof ze me nog nooit had gezien.

"Het spijt me maar ik doe het niet ..." ?? zij antwoordde en liep gewoon weg.

"Luister, zou je me tenminste je naam kunnen vertellen?" ?? Ik smeekte.

"Het is Hailey", ?? ze schoot achteruit en liep gewoon door. Ik volgde haar niet. Ik wist niet meer wat ik moest zeggen.

Moest ik gelukkig zijn? Maar het was!

Een deel van mij was buitengewoon gelukkig. Ik had haar naam eindelijk leren kennen, en ik sprak ook met haar. Iets waarvan ik nooit dacht dat ik het kon doen. Maar tegelijkertijd was ik boos. Ze wist niet wie ik was. Het ergste van alles was dat ze in mijn dromen was, ze voltooide mijn bestaan ​​elke dag, maar toch nam ze niet eens de moeite om mijn naam te kennen. Ik was depressief zonder woorden. De gedachte om elk moment van haar over haar te dromen, en het feit dat ze me niet kende, en ze zelfs niet de moeite nam om me te kennen, deed veel pijn.

Ik vertelde mijn vrienden de volgende dag dat ik haar niet had ontmoet, en ik wilde het vandaag opnieuw proberen, alleen.

Ik wachtte haar weer af bij haar bushalte en ik sprak met haar in dezelfde straat als ze de paar minuten naar huis liep. Haar houding tegenover mij was niet anders. Ze gedroeg zich nog steeds behoorlijk grof. Mijn dagen waren gevuld met uitbarstingen van geluk in afwachting van de ontmoeting met haar, en mijn nachten waren deprimerend en verschrikkelijk. Ik wilde haar ontmoeten, maar ze toonde geen interesse om me beter te kennen. Het komt snel omdat het een dagelijkse routine is. Ik wachtte haar altijd op de bushalte bij haar huis en liep met haar mee tot ze thuiskwam.

Kan mijn volharding ooit vruchten afwerpen??

Na ongeveer een paar weken begon ze een beetje meer te warmen. Ze glimlachte eigenlijk als we elkaar ontmoetten en soms lachten we om een ​​paar dingen. Haar humeur fluctueerde vaak, en op sommige dagen zou ze gewoon heel grof zijn of me vragen haar met rust te laten. Al snel gingen de dagen voorbij en kwamen de vakanties dichterbij. Op de laatste dag voor de vakanties verzamelde ik genoeg moed en vroeg haar om haar telefoonnummer.

Ze zweeg bijna een hele minuut, en toen scheurde ze een stuk papier uit haar boek en schreef haar nummer erop. Ik was dolgelukkig. Ik bedankte haar en vroeg haar of ik kon bellen. Ze zei dat het goed was. Nu waren dit niet de dagen van mobiele telefoons en Facebook. Iemand leren kennen of een gesprek voeren was nooit gemakkelijk. We waren nog steeds aan het leren over internet!

Ik was echt verliefd en kon niet wachten om met haar te praten via de telefoon. We spraken af ​​en toe over de telefoon en bij elke gelegenheid die ik kreeg, vroeg ik haar of we elkaar konden ontmoeten. En ze had altijd hetzelfde antwoord: "Nee, ik wil het niet." ?? Al snel begon ze zich gemakkelijk te ergeren aan de telefoon en wilde altijd ophangen elke keer als ik belde. Ik was blij haar stem te horen, maar toch kon ik op de een of andere manier geen vooruitgang in liefde zien.

Mijn adem inhouden en de sprong wagen

De vakanties liepen bijna ten einde en ik kon haar nauwelijks spreken zoals ik wilde.

Na een aantal dagen niet in staat te zijn geweest om met haar te praten, belde ik haar op en vroeg haar of het een goed moment was om te praten. Ze vertelde me dat ze vijf minuten kon praten en snel naar buiten moest. Ik werd nogal wanhopig om wat stoom in onze 'liefde' te duwen.

"Hailey, ik moet je iets vertellen ..." ?? ik zei tegen haar.

"Oké, wat is het?" ?? vroeg ze me op een onbezorgde manier.

"Hailey, ik denk dat ik verliefd op je ben ... Sinds de dag dat ik je voor het eerst zag tijdens het toneelstuk. Ik wist niet hoe ik het beter moest zeggen, maar ik heb het altijd al willen zeggen ... "?? Ik zei voorzichtig.

"Hailey ... hallo!" ?? Ik hoorde een klik. Ze had me opgehangen. Ik was kapot.

Ik belde haar terug, maar er was geen antwoord. De volgende paar dagen, telkens als ik belde of om haar vroeg, hing ze op zonder een enkel woord te zeggen. Ik kon niet begrijpen wat ze probeerde te doen. Was het niet duidelijk dat ik haar vanaf het begin leuk vond? Het was niet alsof ik gewoon vrienden wilde zijn!

Dit duurde enkele weken, tot op een dag toen ik besloot haar 's morgens vroeg bij haar bushalte te ontmoeten. Ik kwam daar op tijd en wachtte op haar. Ze kwam een ​​tijdje samen met een paar vrienden. Ik probeerde met haar te praten, maar ze was niet erg geïnteresseerd in praten.

"Was het iets dat ik zei?"?? Ik vroeg haar.

"Nee"?? ze schoot terug.

Er was geen lach op haar gezicht, alleen een koude, harde blik.

"Waarom ontwijk je me dan zo?" ??

Ze staarde in mijn ogen en zei: "Kijk, we praatten vroeger, ik weet het, maar ik ben echt niet geïnteresseerd in het zijn van vrienden of iets meer goed? Waarom laat je het niet gewoon los ... snap je het niet? Ik ben niet geïnteresseerd!"??

Ze liep van me weg. Ik stond daar gewoon te luisteren naar het gesprek dat ze met haar vrienden had door de bries. Ik ving een paar woorden in de bries terwijl ik op de grond bleef staan, "... hij is zo'n engerd ... waarom kan hij niet gewoon een leven krijgen ..." ??

Hoe kon iets zo perfect eindigen zo slecht?

Ik was gekwetst. Ik ging terug naar school en zat alleen in een hoekje. Het was bijna een jaar geleden dat ik haar voor het eerst had gezien en ik had zulke hoge verwachtingen van 'ons'. Ik weet niet waar ik fout ben gegaan. Ik sprak erover met een paar vrienden van mij, en geen van hen kon iets meer zeggen dan "big deal, gast, vergeet haar ... er is veel vis in de zee." ?? Maar toen, wie geeft om vissen, ik wilde weten wat ik verkeerd had gedaan. Was het omdat ik haar vertelde dat ik van haar hield?

Ik heb haar in de loop van de jaren nog een paar keer gebeld om ervoor te zorgen dat ik haar een paar maanden ruimte gaf tussen elke oproep in. Ze praatte af en toe, maar er klonk geen genegenheid of bezorgdheid over de stem die ik aan de andere kant van de telefoonlijn hoorde.

Ik moest de gesprekken altijd beginnen. De enige regel die ze wilde initiëren was "umm ... luister, ik moet nu gaan." ?? Ik heb nooit leren kennen wat ik fout heb gedaan, en zelfs tot op de dag van vandaag, meer dan een decennium en een half later, kan ik nog steeds niet bedenken waar ik fout ben gegaan.

Van intense liefde tot een verre herinnering

Ik herinner me haar nog steeds met dezelfde genegenheid die ik ooit voor haar had. Ik heb een paar jaar contact met haar gehouden, maar al snel gingen we van elkaar. Ik ben naar een andere staat gereisd om mijn opleiding af te maken, en ik denk dat ze dat ook deed. Ik heb haar in al die jaren niet gezien of van haar gehoord, maar iets zegt me dat er een dag zou zijn waarop ik haar weer zou tegenkomen.

Het laatste dat ik van haar hoorde via een veelvoorkomende vriendin was dat ze een carrière in de rechten nastreefde en ook werkte in een liefdadigheidsorganisatie. Dat bracht me niet dichter bij haar. En eerlijk gezegd, ik weet niet zeker of ik haar weer wil zien, hoewel een deel van me moeite heeft haar mooi gezicht te zien. Ik ben bang dat ze me nog steeds zou verachten of mijn aanwezigheid zou negeren, net zoals ze altijd had gedaan.

Mijn verloren liefdesverhaal inpakken

Ik denk nog steeds vaak aan haar, net als vroeger. Maar er is slechts één ding veranderd, ik ben er vrij zeker van dat ze nooit in deze jaren aan mij zou hebben gedacht, wat een pijnlijke gok is.

Maar ik denk dat ik haar op een dag zal ontmoeten, mijn enige hoop is dat ze me niet zou herkennen als de jongen die niet wist wat te zeggen, maar als een man die weet hoe hij zich moet gedragen. Ik heb verschillende gelukkige relaties gehad en ik kon ook zeggen dat ik verliefd was. Maar er is iets met Hailey dat me nog steeds aangrijpt zoals niemand dat kan. En het dichtst mogelijke woord dat ik kan vinden om te beschrijven dat iets waarschijnlijk 'liefde' zou zijn. Of misschien kan het een verloren liefde zijn die een einde nodig heeft.

Mijn verhaal heeft misschien geen goed einde, noch heeft het het paar opgesloten in een hartstochtelijke omhelzing. Mijn hele verhaal is een man die nog steeds droomt van een meisje dat hij nooit heeft gehad, en een aanhoudende gedachte over wat het had kunnen zijn, waardoor het meisje de jongen zo veel haatte.

Je denkt misschien dat ik gek ben, maar wat is liefde dan een onverklaarbare golf van waanzin ?! En wat is een romantisch verhaal zonder een eerste liefde, zelfs als ik haar al jaren niet meer gezien of gehoord heb? En wat is een verloren liefdesverhaal als het niet spreekt over onsterfelijkheid?