College Romance en de Yellow Brick Road of Love

Liefde is een gele bakstenen weg vol schoonheid en ervaringen. Maar zijn alle ervaringen van liefde vol gelukzaligheid en romantiek? Kun je ooit de persoon die je liefhebt haten? Derek Thorp haalt herinneringen op aan zijn ontmoeting met universiteitsromantiek en een toevallige ontmoeting met een engel.

We hebben allemaal ons aandeel college-romances gehad. Maar niet alle zijn ooit mooi. Ik bevond me ook middenin een gepassioneerd liefdesverhaal van een college.

Een flashback van mijn universiteitsroman

Het gebeurde vijf jaar geleden, het moment waarop ik had gewacht. Eindelijk was ik een vrij man. Ik kon de hardheid van liefde niet meer onder ogen zien, maar ik was bang.

Ik was bang om verder te gaan, bang of ik zou kunnen overleven in deze wereld van liefde, slim verborgen door leugens, bedrog en wraak.

Aan de buitenkant was ik blij. Maar in mij wist ik dat de klok tikte.

Ik wist gewoon niet wanneer mijn hart zou exploderen. Ik kon niet meer de liefde bedrijven, ik walgde eigenlijk precies zoals het klonk.

Love, yuck, wat was dat ?! Iets dat me pijn en verdriet deed voelen.

Het begin van een gelukkig college liefdesverhaal

Toen het allemaal voor mij begon, was het voor het eerst liefde. En goed, eerlijk gezegd, ik was op de gele bakstenen weg.

De bloemen bloeiden op mijn pad, de vlinders fonkelden vrolijk en de bries was koel en zachtaardig. En oh ja, de zon scheen met een warmte die ik me goed kon voelen in de diepten van mijn hart.

We hielden overal onze handen vast en verkenden het 'romantische' ?? platteland. Ze gaf me hoofdgerechten en ik voedde haar desserts. Af en toe sloeg ik de wolken over en schreef haar naam in mijn notitieboeken en op al mijn collegebanken. Zelfs mijn buurtbomen werden niet gespaard. Ik was zo veel in 'liefde'.

Het ervaren van universiteitsromance door de maanden heen

Een paar maanden in 'liefde', en ik begon de scheuren in de weg te zien, zoals verwacht, heel goed verborgen onder de droge, dorre bladeren onder mijn loopvoeten. We zouden elkaars hand vasthouden, maar alleen als we het koud hadden, stopten we met lange, saaie ritjes die gewoon mijn brandstof onnodig verbrandden. En goed, er was ook het effect van de brandende zon. We voedden elkaar zelden, het was een riskante deal om mijn shirt te laten vervuilen omdat ik te lui was om mezelf te voeden, of dat zei ze.

Maar, zeker waren we nog steeds zo in 'liefde', we gebruikten om zo nu en dan de drie magische woorden. Ik vraag me af of we het echt menen of dat we elkaar probeerden eraan te herinneren dat we elkaar toen zagen.

Nog een paar maanden gingen voorbij en nu zag ik gaten in mijn gele bakstenen weg van liefde die een wervelkolom ernstig kon beschadigen, maar ik vermoed dat ik het een beetje te laat heb opgemerkt.

De zachte bries was nu een huilende storm. Voor de eerste keer in mijn leven werd ik gegrepen door emoties die ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik was in de war, ik was verstijfd ... nu was ik te bang om het pad te verlaten omdat ik bang was dat ik zou verdwalen. Of nog erger, vind mezelf van aangezicht tot aangezicht met de gruwelen die verborgen waren onder het dikke weelderige gebladerte.

Maar ik liep verder, de ravijnen ontwijkend op mijn pad, geruststellend dat dit de moeilijkheden waren die alle geliefden in 'liefde' tegenkwamen, en ik zou trots moeten zijn om dit pad van glorie te bewandelen.

Het meisje in mijn universiteitsroman

Dit meisje dat ik vroeger zag, was een mooie meid die een goede fan achter haar volgde. Het zou me echter nooit veel storen.

Ik was in die tijd nogal een oppervlakkige kerel zonder interesse in gevoelens, maar hey, wie niet?

Het kon me niet schelen of ze met andere jongens flirtte of niet, ze was mijn arm snoep en ik was een gelukkige, oppervlakkige man. Maar 'love', zeggen ze, werken op een mysterieuze manier, en dit was de tijd dat het besloot om me in de rug te steken!

De spleet in de gele bakstenen weg van college romantiek

Nog een paar maanden gingen voorbij en ik raakte langzaam maar zeker uit liefde. Maar ineens, op een mooie dag, begon mijn hart weer tot leven te komen en het vuur aan mijn flikkerende liefde te ontsteken. Dit mocht niet gebeuren, maar ik verloor echt verliefd. Ik was echt, waanzinnig en diep in de liefde. Ik begon mijn vriendin op te halen met hernieuwde energie en een passie die ik nog nooit eerder had gevoeld.

Ik was een nieuwe man met een vendetta tegen al haar exen, verbrijzeling en haar sympathieke ook. Ik begon achterdochtig en bezitterig te worden, hoewel ik dat toen niet besefte. Ik wilde altijd bij haar zijn. Ik was verliefd, wat minder kon ik behalve van mezelf!

College romantiek wordt echte liefde

Het was echter behoorlijk onbegrijpelijk en deprimerend, want zij ervoer niet dezelfde passie die in mij werd gebrand. Ze begon me te ontwijken, en zelfs wanneer we uitgingen met onze vrienden, zou ze meer tijd besteden aan het praten met de anderen.

Ik kon dit niet begrijpen, ik probeerde haar te confronteren, maar ze wilde me geen geldige reden geven. Er was geen hand meer vasthouden, het was meer alsof ik haar hand moest grijpen als ik ernaar verlangde. Haar gebruik van de "drie magische woorden" ?? bijna tot stilstand gekomen.

Nu was ik de gele bakstenen weg helemaal kwijt, verdorie, ik kon niets anders zien dan rood, gloeiend rood, woede die onophoudelijk in mij brandde. Ik werd boos van woede. Vragen beginnen te douchen in mijn gedachten als pijnlijke hagelstenen in een stormachtige nacht ... Waarom zou ze me zo behandelen? Wat heeft haar veranderd? Waarom hou ik van iemand die me zo behandelt? Ik had alle vragen, maar ik kon de antwoorden niet vinden, hoe hard ik ook probeerde. Ze wilde me niet helpen begrijpen, ze zou het niet proberen.

Ik was weer een nieuwe man, ik had zoveel veranderd in de loop van de maand dat ik bijna het idee had verloren wie ik mezelf was. Ik zocht naar manieren om de frustraties in mijn hoofd te luchten. Ik zakte weg in een drijfzand van haat en dwaze marteling.

Ik probeerde haar te ontwijken, maar ze leek zich niet te realiseren dat ik er niet was, of dat zou ze zeggen. Dit maakte me gek, maar het enige dat ik kon doen was mijn woede uiten door hulpeloze tranen, voor al mijn vrienden, soms tijdens de les. Een vriend van mij stelde me voor aan mijn eerste glas alcohol. Het heeft wel een tijdje geholpen, maar het was gewoon niet genoeg. Al snel was ik bijna om de dag in de klas dronken. Maar de pijn was gewoon ondraaglijk.

De andere kant van liefde - De pijn van romantiek

Ik riep om hulp en keek naar de lucht. Ik kreeg geen antwoord. Ik begon alles aardig te haten en keek naar muziek om mezelf te genezen. Ik begon te luisteren naar de muziek die een normaal persoon 'geesteloos geluid' zou noemen ??. Dit hielp me om mijn liefde op hetzelfde niveau te brengen als de rest van de wereld. Nou, ik had nu gelukkig moeten zijn ... maar nu haatte ik alles, de hele wereld net zo erg als ik dit meisje haatte ... maar ik hield nog steeds van haar.

Ik had alle herinneringen verloren aan wat ik was, de jongen die van zijn leven hield. Ik was een emotioneel wrak, een dronkaard en een puinhoop. Liefde heeft me hier in slechts een paar maanden gebracht ... Ik heb mezelf geïsoleerd van iedereen.

Elke keer dat ik mijn vriendin benaderde, miste ze me en bracht ze het grootste deel van de tijd door met mensen die ik niet leuk vond, waardoor het des te ondraaglijker zou worden. Ik overwoog zelfs zelfmoord. Er was anderhalf jaar verstreken en ik was bang, ik was iemand die ik niet kende. Ik kon niet uit mijn leven komen, ik zat vast in liefde!

Ik probeerde mijn leven op te ruimen, maar ik had gewoon niet de kracht. Ik was bang om de wereld alleen onder ogen te zien, bang om haar met iemand anders te zien. Ik haatte haar net zo veel als ik van haar hield, maar wist niet hoe ik de dag moest doorkomen zonder haar te zien, of naar haar stem te luisteren..

Het einde van college romantiek

Twee jaar gingen voorbij en ik kon de pijn niet meer verdragen. Bij een van onze verschillende grote gevechten balde ik mijn vuisten, en tussen gesmeten tanden, siste "Ik haat je ... Ik kan je niet uitstaan ​​... Ik wou dat ik je nog nooit in mijn leven had gezien!" ?? Nou, ze was verrast, het was een onbeschofte schok om gedumpt te worden door het wrak dat ik was. Toen ze dit hoorde, liep ze zonder een woord weg.

Ik stond daar met tranen die over mijn wangen stroomden, wat had ik gedaan? Ik was hier niet klaar voor, maar diep in mij waren de boeien gebroken, ik was eindelijk ... vrij!

Maar vreemd genoeg maakte dit me niet beter, ik werd nog steeds gepijnigd door de eenzaamheid. Een hol gevoel overspoelde me en ik stikte in de duisternis vanbinnen. Het was allemaal verondersteld voorbij te zijn met ons uit elkaar gaan, dat is wat ik altijd al wist, maar nu had ik het weer mis ... het voelde slechter.

De laatste pagina's van een college liefdesverhaal

Ik sloot me aan bij een paar hobbylessen, hield mezelf bezig met oude vrienden, en ik begon religieus te bewegen, soms twee keer per dag, om de leegte in mij te vullen. Dit hielp tot op zekere hoogte, en ik kon mezelf in de greep krijgen toen de weken voorbijgingen. Ik was echter bedroefd door het feit dat dit meisje me niet belde of probeerde in te halen.

Twee maanden gingen voorbij en ik was nu veel beter in mijn gedachten en mijn lichaam. Nou, ik was het grootste deel van de tijd in de sportschool. Ik voelde me voor het eerst in twee jaar goed. Ik glimlachte een paar keer per dag, zonder veel spanning. Ik genas ... langzaam. Maar de gedachten van dit meisje zouden me voortdurend achtervolgen. Ik had nog steeds geen telefoontje van haar ontvangen, maar nu stoorde het me niet erg.

Ik had het leren accepteren en voelde me gelukkig met mijn eigen vooruitgang. Het was als een jongen die zijn vogeltje weer gezond maakt. Ik kon mijn vleugels spreiden, maar ik was nog niet klaar om te vliegen, ik was niet sterk genoeg.

Terugvallen in liefde

Er ging nog een maand voorbij en het was weer een van de perfect fijne ochtenden die ik de afgelopen twee jaar niet had opgemerkt. De zon was helder en ik voelde me goed, ik voelde weer heel. Die ochtend was ik in de sportschool, beukend ijzer, verloren in mijn eigen wereld toen iets me terug trok naar de echte wereld. Het uitzicht was wazig, het was bijna onwerkelijk. Ik kon een vorm zien die zo sierlijk voorbij me liep, met een bedwelmende geur die me overweldigde. Ik vroeg me af of het een engel was, droomde ik.

Ik draaide mijn hoofd zo snel rond dat ik bijna mijn nek verstuikte, maar het was het waard. De snaren die mijn vreugde in mezelf bonden, braken. Ik voelde iets dat ik al heel lang niet had gevoeld. Ik staarde naar de lucht. Het was sprankelend blauw en het was prachtig. De zon scheen fel op mijn gezicht, terwijl ik mijn ogen rimpelde en de kamer doorzocht.

Ik zag de engel die me in een oogwenk had geboeid. Alle pijn verdween en ik glimlachte naar mezelf. Voor het eerst in meer dan twee jaar kon ik glimlachen vanuit mijn hart.

Ze was zo mooi, en ik kon het niet laten om naar haar toe te lopen, het was meer een onzichtbare kracht die me naar haar toe trok. Het pad ging voor me open en alle rommel in de sportschool klaarde vanzelf op.

Mijn stenen weg van liefde weer vinden

Terwijl ik elke stap nam, voelde ik een koel briesje en hoorde ik het getjilp van melodieuze vogels, ik was daar ... Dit pad leek zo vertrouwd, als een zoete droom dat ik vele levens eerder had gedroomd, het was een gele weg ... Ja , het was een felgele bakstenen weg. Ik hield van alle keren dat ik op dit pad had doorgebracht en ik leek me alles te herinneren.

Waarom was ik al zo lang niet op deze weg, ik wist het niet, het kon me niet schelen ... Het enige waar ik om gaf, was over dit moment. Ik wilde hier voor altijd blijven. Ik kon de moed niet opbrengen om voor deze engel te staan. Ik wist niet wat ik te zeggen had, ik was helemaal roestig van mijn gespreksaanvallers.

Er ging een week voorbij en tegen die tijd hadden we een paar nonchalante glimlachjes en hello's uitgewisseld. Ik vroeg haar om te lunchen, en zachtmoedig accepteerde ze. Onze vriendschap groeide, en al snel hadden we elke week koffie bij elkaar. Ik liep alleen op de gele stenen weg. Ik was een gelukkig man, maar was ik klaar om de sprong te wagen? Ik was nog steeds bang.

Ik hield van haar, hoewel ik niet zeker wist of ze van me hield. Ik was zo blij. Sinds ze in mijn leven stapte, was het een bed van rozen, en ik hield van elk moment dat ik met haar doorbracht. We waren vrienden en dichtbij waren we. Ik lachte van diep van binnen, zelfs voor de stomste moppen die ze op haar stuntelige manier zei. Ze was echter nooit goed in het vertellen van een lange grap.

Ik was gelukkig, heel blij. Ik had nooit verwacht dat ik zo blij zou zijn, na alles wat ik had meegemaakt. Ik had het geluk voor altijd opgegeven, totdat de engel in mijn leven stapte.

Opnieuw verliefd worden

Negen maanden verstreken sinds de dag dat ik de engel voor het eerst zag, en op een speciale dag, scheen de zon weer helder, en de zachte bries streek over haar wang en bleef hangen in haar haarlokken, en we brachten de hele dag samen door met lachen en elkaar achterna zitten na een potje basketbal. Godzijdank zag niemand de wedstrijd, het was vreselijk, ze kon zelfs de basketbal niet vasthouden!

We gingen op de bankjes naast het basketbalveld zitten, lachten en spraken met elkaar tot de zon onderging en de zilverachtige maan helder scheen door de fluwelen deken van sterren.

Een paar uur na de zonsondergang wist ik wat ik moest doen, dat was me duidelijk vanaf het moment dat ik haar voor het eerst zag. Ik hoefde me niet voor te bereiden op dit moment, ik zou er aan toegeven. Ik ging op één knie zitten en ik beleed mijn liefde voor haar. Ze hield mijn handen vast en accepteerde het met vrolijke woorden en liefdevolle gebaren.

Ik was weer verliefd en deze keer namen we allebei het pad, hand in hand, langs de gele steenweg die ik liefhad, net zo veel als ik van de engel hield. Het was als een perfect sprookje. Negen jaar zijn verstreken sinds de dag dat ik de engel voor het eerst zag, en zelfs nu voel ik me net zo als ik naar haar kijk, warmte van binnen en een glimlach op mijn lippen.

Een perfect liefdesverhaal creëren

En ik kon niet om meer vragen, de liefde is teruggekomen om me te laten zien dat niet het pad dat we kiezen het verschil maakt, maar de persoon met wie je het pad deelt. Zelfs de perfecte weg met gele stenen heeft zijn eigen mysteries en bochten, en degenen die we kiezen, maken het verschil in ons leven.

Liefde geeft ons nooit op, en liefde zal altijd diep in ons hart blijven, wachtend om in deze wereld te worden uitgestort, met alle warmte die het kan bieden. Negen jaar geleden was ik een wrak dat de liefde en alles wat daarmee samenhangt, zou haten, maar met alle haat jegens liefde, luisterde ik naar mijn hart om weer verliefd te worden en degene te vinden die ik de beste momenten van mijn leven zou delen. leven met.

Liefde is een volledige cirkel die zich herhaalt totdat je het perfecte verhaal vindt en het tot het einde voltooit. Liefde is een gevoel dat in ons doordrenkt is, en we hebben het nodig net als de lucht die we inademen. Liefde geeft ons nooit op, hoezeer we ook de liefde opgeven.

Liefde is de zin om te bestaan, en is de enige manier waarop we onze dagen kunnen doormaken met een gelukkige glimlach en een zoete droom als we gaan liggen. En zoete dromen kunnen niet beter worden dan de gelukkige gele stenen weg van de liefde.

Geef niet op universiteitsromance of ware liefde op. Hoe pijnlijk het leven soms ook lijkt, zelfs een klein verhaal als een liefdesverhaal van een universiteit kan je leven veranderen en het vullen met geluk.